Marion doet met dochter Noortje de 'poependans'

'Noortje Terpstra!' Luid en beslist roep ik haar naam.

'Oh jee,' hoor ik haar zeggen. Ik kan een grote lach op mijn gezicht niet onderdrukken. Gelukkig ziet ze die niet, ze zit om het hoekje op de bank.

Ik trek mijn gezicht weer in de plooi (even volhouden nu); ze komt warempel uit zichzelf naar me toe gelopen. Ik hou een doorzichtige plastic zak met vieze broeken omhoog. De derde of vierde al deze week.

Quasi streng kijk ik haar aan en steek van wal: 'Dit is nu al de zoveelste achter elkaar, lieve schat. Mama is er een beetje klaar mee. En juffrouw ook. De poepjes gaan in de wc. Mama is niet boos, maar wel een beetje streng, want ik weet dat jij het kunt.'

Ik pak de poep-picto erbij en hang deze op haar picto-bord.

Het plaatje en het woord staat erop en ze wordt er niet blij van. Een drol die je vanaf de muur aankijkt is ook niet smakelijk, al is het een tekening. 'Hij blijft deze week hangen, als herinnering. Als het weer goed gaat, haalt mama ze zaterdag weg,' leg ik uit. Bij zaterdag komen de picto’s van een schone broek en een paasei. Als beloning wil ze dan eieren gaan koken en schilderen. Het duurt nog even voor het Pasen is, maar helemaal prima.

'Afgesproken?' We schudden elkaar de hand. 'Afgesproken!' beaamt ze. Enigszins onder de indruk kruipt ze weer op de bank. Ik ben helemaal niet zo steng, dus dit is ze niet gewend. Er was een berichtje van juf gekomen of ik de ongelukjes kan verklaren. Dat kan ik helaas niet.

We hebben inmiddels alles geprobeerd.

Ze is zelfs bij het Seys centrum in Malden geweest om haar volledig zindelijk te krijgen. Dit is een intensieve training van twee weken waar ze twee keer vijf dagen overdag is geweest. Geen afleiding op het toilet, alleen focus op de stoelgang. Daarna ging het een aantal weken goed, nu heeft ze dus een terugval.

Iets in me zegt dat het ook weleens gedrag en gemakzucht kan zijn. Ze is soms zo lekker aan het spelen of ze wil zo graag naar buiten, dat ze het toiletbezoek dan maar inkort, niet goed uitpoept, waardoor er daarna kleine beetjes blijven komen. Zeker tijdens het rennen op het schoolplein of tijdens de gymles. Best begrijpelijk, vanuit haar oogpunt bekeken.

Noortje ziet nog steeds niet het voordeel van zindelijk zijn.

Zelf broekjes schoon laten spoelen, boos worden, blijven uitleggen, positief belonen bij resultaat (we hebben zelfs een poependans); het werkt allemaal maar tijdelijk. Het kostte bijna ons huwelijk, twee jaar geleden in de meivakantie, om haar klok zindelijk te krijgen.

We willen vanzelfsprekend niet opnieuw beginnen. En ik vind het vervelend voor de juffen op school, die haar vast met alle liefde helpen, maar het al druk genoeg hebben. Zelf lijkt ze het nog steeds niet heel erg te vinden als het misgaat, al komt ze het tegenwoordig wel melden.

Als we het avondeten op hebben gaat ze, zoals gebruikelijk, naar het toilet. Ik lees het verhaal voor van Joep uit Snoepetoep, die niet kan poepen. Ze kent het inmiddels uit haar hoofd. De darmen worden de poepfabriek genoemd en de laatste zin is: ‘En nu voor jou, probeer het maar’. We lezen hem samen en dan laat ik haar alleen.

En ja hoor, met resultaat. Sinds dagen lukt het weer om te poepen.

We doen de poependans en ik zing er een liedje bij van vreugde.

Noortje krijgt er de slappe lach van. 'Mama niet streng meer,' zegt ze opgelucht.

Ook de dagen erna op school gaat het goed. Soms mogen de puntjes weer even op de i gezet worden, de kracht van herhaling. De poep-picto mag van het bord en nu maar hopen dat het wat langer goed blijft gaan.

Meer weten over Marion en over haar ervaringen met Noortje?

Informatie over haar boek Slow Down vind je hier. De blogs van Marion lees je hier.