Lotgenotencontact klinkt alsof je het verkeerde lot trok

Lotgenotencontact klinkt altijd zo zwaar vind ik.

Alsof je het 'verkeerde lot trok'. Alsof ons kind een lot is. Ik voel me geen 'lot'genoot. Wel voel ik me verbonden met andere mensen met zorgenkinderen. Ik zou het graag een andere naam geven, dat lotgenotencontact. Maar hé, voor anderen voelt het misschien wel zo. Dus we gaan het niet aanvechten. Grapje natuurlijk.. zou ik nooit aan beginnen.

Ja, het is fijn om met andere ouders te sparren. Om elkaar te volgen. Elkaar op te zoeken. Elkaar te begrijpen zonder veel woorden. Al zijn de situaties nog zo verschillend en zijn alle kinderen uniek op hun unieke manier.

Laten wij nou net ouders zijn van zo'n uniek kindje.

Nou ja, kindje... grote jongen! Maakt dat ons dan ook unieke ouders? Nee, we zijn wie we altijd waren. Niks meer, niks minder. Alleen met een flinke rugzak en ervaring rijker. We hebben veel geleerd, veel gedaan, voor onze unieke grote jongen. Maar soms zijn er ook moeilijke dingen. Bijvoorbeeld hoe de toekomst eruit gaat zien. Nee, niemand weet hoe zijn leven loopt. Maar als je een kind hebt met veel medische zorgen, dan ga je toch anders denken over de toekomst. Dan ben je daar meer mee bezig.

Vragen als: wat als, als.... wat dan? Vaak weten we er geen antwoord op. Dat hoeft ook niet altijd, want we zijn nu weer stabiel. Maar sommige dingen zijn belangrijk om over na te denken, waar een ander geen seconde aan denkt. Denk eens aan de medisch-ethische vragen. Hoever mag je gaan? Wat is wel/niet verantwoord? En voor ons heel belangrijk: Wat zegt de Bijbel ons?

Voor iedereen gelden andere dingen en zijn andere dingen belangrijk. Zet twee mensen naast elkaar en ze denken allebei anders. Dat is ook niet erg, maar wat mogen, willen en moeten wij?

Vanavond ga ik naar een groep lotgenoten.

We horen een spreker over medisch-ethische vragen bij kinderen met een meervoudige beperking. Het is een bijeenkomst die speciaal voor ouders wordt georganiseerd. Ik ging er al vaker heen en voel de verbinding, het elkaar bemoedigen.

Vanavond ga ik dus weer en ik verheug mij erop. Deze bijeenkomsten worden georganiseerd door de organisatie Helpende Handen.

Zo kunnen we elkaar helpen en met elkaar nadenken over de toekomst. We stellen onze vragen en delen onze ervaringen. De ouders nemen een foto mee van hun kind. Met trots steek ik hem vanavond omhoog. Kijk, dit is onze knappe lieve jongen. Aan onze zorgen toevertrouwd.