Ik zou zo'n kindje niet aankunnen

Knap hoor, hoe jullie het allemaal doen! Ik zou het niet kunnen.

Tsja, hoe antwoord je hier nu op? Misschien moet ik zeggen: ‘Ik heb geen keus, ik kan Anna moeilijk met een gratis af te halen bordje om haar nek op de stoep zetten.’ Of zal ik gewoon dankjewel zeggen? Maar misschien is het helemaal geen compliment, maar meer: ik ben blij dat ik niet zo’n kind heb.

En hoe weet je nou vooraf of je het aankunt. Of je de geschikte kandidaat-moeder bent voor een kind met een beperking? Alsof je als ouders van een zorgintensief kind bepaalde skills nodig hebt.

Solliciteren als moeder

Als ik vooraf had moeten solliciteren, was ik harstikke afgewezen. Mijn eigen kindertijd was als KOPP kind zwaar belabberd. En als tiener en begin twintiger maakte ik dingen mee waarvan ik hoop dat mijn kinderen ze niet mee hoeven te maken. Niet echt een goed voorbeeld of sterk fundament. Daarbij ben ik van nature ongeduldig, heb ik hoge verwachtingen en heel veel slaap nodig. Tenminste dat laatste dacht ik altijd. Net zoals ik ook dacht dat ik helemaal niks met mensen met een beperking had.

En toen werd ik moeder

Moeder van Anna met een ernstig meervoudige beperking. De grond sloeg onder m’n voeten vandaan. Maar ik besefte gaandeweg ook dat ik geen invloed had op de beperkingen van Anna. Ze horen bij haar en bij ons leven. Waar ik wel invloed op heb, is heel cliché: de manier hoe ik ermee om kan gaan. De manier hoe we – gedreven door liefde – de beperkingen, het verdriet en zorgen integreren in ons leven.

Post traumatisch groei

Later leerde ik tijdens mijn rouw en verlies studie dat sommige ouders van zorgintensieve kinderen zelfs een PTG (post traumatische groei) doormaken. Iets wat je niet kunt afdwingen of wat vanzelf gaat. Het ontstaat soms tijdens alle (mislukte) pogingen om je aan te passen aan de nieuwe situatie. Tijdens momenten waarbij je, meestal onbewust, bezig bent om je eigen (kijk op het) leven opnieuw vorm te geven. Omdat gewoon doorgaan niet meer gaat.

Hierbij helpt het als je minder fijne gevoelens erkent en niet wegdrukt. Maar sla zeker niet door in boosheid of in een slachtofferrol. Ook heb je een beetje sociale steun nodig. En voor een aantal helpt het geloof of een spirituele betekenis.

Ik zou zo'n kindje niet aankunnen

Wat ik niet bedoel is What doesn’t kill you makes you stronger. Wat door best veel coaches te letterlijk wordt beweerd. Dat zou namelijk betekenen dat je hebt gefaald als je niet groeit door een ingrijpende levensgebeurtenis. Soms is het ook gewoon heel erg klote en niet mooier te maken dan het is. Het is dan ook niet zo dat je eventueel sterker of wijzer wordt van, maar ondanks een ingrijpende levensgebeurtenis.

Hoe dan ook, je weet dus eigenlijk vooraf niet of je iets aankunt. Net zoals je vooraf niet weet of je 'geschikt' bent als ouders van een zorgintensief kind. Totdat je het zelf meemaakt. En dan is het ook nog eens zo dat je het de ene dag prima aankunt en de andere dag bijna verzuipt in zorgen of boosheid. Maar wordt het leven daar minder van?

Iedereen opgelucht

Theoretisch gezien had ik niet de juiste papieren als zorgmoeder. Maar in de praktijk had ik deze bijzondere, mooie, zware reis met Anna voor geen goud willen missen! Maar ja, om nou dit hele verhaal op vrijdagochtend in de Jumbo uit te leggen, is ook zo wat. Dus haal ik mijn schouders op, glimlach en vraag ik: 'Maareh, hoe’st met jou dan?' Zo. Iedereen opgelucht!

“Geef mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.”

Franciscus van Assisi

De schrijfster van dit blog is Stephanie van Witzenburg. Stephanie is getrouwd met Ivo. Hun dochter Anna Sophie is geboren in 2013 met het syndroom van Down en een prikkelverwerkingsstoornis. Sinds haar geboorte schrijft ze blogs over het gezinsleven. Stephanie is naast initiatiefnemer van Stichting de Wereld van Anna Sophie, verliesbegeleider en coach voor naasten en mantelzorgers.

Meer informatie over de Wereld van Anna Sophie vind je hier.