Ik schaam me soms om vrienden mee naar huis te nemen

Eigenlijk vind ik ons wel een gewoon gezin.

Ik vind hoe het bij ons thuis gaat heel normaal. Maar als ik bij mijn vrienden ga spelen zie ik opeens dat het toch wel anders is bij ons. Bij anderen thuis kunnen we bijvoorbeeld gewoon de trap oprennen en afrennen zonder na te denken. Dat mag bij ons eeeeeecht niet.

Het is super belangrijk dat het traphek dicht zit, omdat Thijs het gevaar van de trap niet ziet.

Hij is al een paar keer ervan afgevallen en dat was echt niet grappig. De hele dag gaat dan meteen niet door, want Thijs moet dan worden nagekeken bij de dokter en blijft de hele dag huilen.

Mijn ouders hebben dan ook niet zoveel tijd voor ons. Ik vind het niet zo erg als mijn ouders niet zoveel tijd voor ons hebben. Ik ben het gewend. Thijs heeft gewoon meer hulp nodig daar kan hij ook niks aan doen.

Wat ik wel heel erg leuk vind, is dat we 1 keer in de maand een oppas krijgen speciaal voor Thijs.

We gaan dan met papa, mama, ik en Mees iets doen wat niet goed lukt met Thijs erbij. Zoals bijvoorbeeld naar een voorstelling of een museum. We gaan ook altijd ergens eten daarvoor of daarna in een mooi restaurant waar je netjes moet zijn.

Eerst vond ik het heel zielig voor Thijs dat hij dan niet mee ging. En mama vond het volgens mij ook niet leuk, want ze ging een keer huilen omdat ze hem miste.

Maar papa ging haar toen troosten en zei dat we Thijs helemaal geen plezier zouden doen om mee te gaan. Dat hij het vreselijk zou vinden als hij zo lang op zijn stoel moest blijven zitten in een restaurant of nergens aan mocht komen in een museum. En ook dat hij juist dingen ging doen met de oppas die voor hem leuk zijn en weer niet voor ons.

Mama heeft er daarna nooit meer over gehuild als we weg waren met z’n vieren, dus ik denk dat ze dat een goede uitleg vond van papa.

Soms schaam ik mij weleens voor Thijs als er vrienden komen.

Hij kijkt bijvoorbeeld nog naar Nijntje op tv en draagt een doekje om zijn nek voor kwijl. De meeste vrienden van mij zijn er aan gewend, maar ik vind het wel moeilijk om een nieuwe vriend mee te nemen.

Als we alleen maar met z’n vijven zouden zijn, zou ik niet eens weten dat Thijs zo anders is. Dit is gewoon hoe het is bij ons thuis.

Door de vragen die anderen aan mij stellen besef ik dat zij niet weten hoe het is.

Kan hij wel praten? Kan hij wel lopen? Hoe is het om zo’n broertje te hebben? Nou, eigenlijk gewoon. Het is voor mij gewoon gewoon. Ik zou niet weten hoe het anders zou zijn.

Ik zou Thijs nooit willen inruilen voor een ander broertje. Hij hoort gewoon bij ons en daar ben ik heel blij mee.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.