Ik moest echt de denkbeeldige navelstreng doorknippen

Sanne woont nu 4 maanden op haar nieuwe woonplek. Het gaat heel erg goed met haar. Het lukt mij nu ook steeds beter om me te ontspannen en te genieten van andere dingen. Ik moest echt de navelstreng denkbeeldig doorknippen om verder te kunnen.

Toen mijn andere kinderen uit huis gingen was daar al een heel losmaakproces aan vooraf gegaan. Dat begint al vroeg op de basisschool. Ze worden meegevraagd om bij iemand te spelen na school of ze mogen blijven eten of logeren. Als jonge moeder vond ik dat heel spannend, maar ik zag hoe blij mijn kinderen daar van werden en dus vond ik het goed.

Jasper en Linda gingen al van jongs af aan vaak logeren met andere kinderen. Daar begint het loslaten al veel eerder.

In de puberteit mochten ze een keer mee op vakantie met een ander gezin en ging Linda op ponykamp. Stukje bij beetje leer je op een natuurlijke manier loslaten, maar bij Sanne ging dat heel anders.

Sanne ging naar speciaal onderwijs en werd met een busje opgehaald en thuis gebracht. Na school kon er dus niet gespeeld worden en eerlijk gezegd had Sanne dat ook helemaal niet aangekund.

Ook kon ik Sanne maar moeilijk ergens te logeren brengen. Sanne is altijd een slechte slaper geweest en de structuur en het ritme van thuis zijn erg belangrijk voor een goede nachtrust van ons allemaal.

Een professionele oppas was in de tijd dat Sanne opgroeide niet echt te vinden.

Gelukkig wilde mijn buurvrouw wel eens oppassen, maar dat was altijd voor korte momentjes, zoals een boodschapje doen of met de andere kinderen naar de tandarts.

Een logeergroep hebben we weleens geprobeerd, maar ik was daar zelf denk ik nog niet aan toe. Ik vond het heel erg lastig om de zorg uit handen te geven, waardoor Sanne denk ik ook onbewust geen vertrouwen voelde om het daar leuk te hebben.

We hebben haar een tijd geleden ingeschreven bij de woongroep. Dat werd ons aangeraden vanuit de hulpverlening omdat er enorme wachtlijsten zijn voor woonplekken.

Een half jaar na de inschrijving was er al een plekje.

Eerlijk gezegd dacht ik dat het nog veel langer zou duren, maar na ander half jaar was er een plekje voor Sanne waar wij ons allemaal goed over voelden.

Sanne was er wel aan toe om een stap te maken. Ze heeft natuurlijk ook een grote broer en zus die het huis uitgingen om te studeren. Die kwamen dan in het weekend weer thuis en dat was zo gezellig.

Ik denk dat Sanne dat ook wilde meemaken. Het avontuur opzoeken zeg maar.

Sanne houdt van avontuur, alleen overziet ze de gevolgen niet.

Zo wilde ze bijvoorbeeld een keer kamperen. Dat leek haar geweldig. Ze heeft een behoorlijk sterke wil en dus besloten we om het een keer te proberen. Toen ze aan het einde van de dag moe was en naar bed wilde, miste ze ons huis en wilde ze thuis slapen. Daar bleef ze erg lang in hangen, wat niet prettig was op een volle camping.

We zijn de volgende dag weer naar huis gegaan. We hebben het onthouden als een leuk nachtje weg, maar niet voor herhaling vatbaar. 😊

Toen ze ging wonen op de groep had ik daar wel angst voor. Gaat het slapen wel goed komen daar? Gelukkig heeft ze hele leuke groepsleiding. Ze hebben mij echt gerust gesteld en samen met mij een nieuwe slaapstructuur en rituelen bedacht.

Ze belt ons elke avond om over de dag te vertellen en welterusten te zeggen.

Soms is het heel kort:’ Ja, dahag’ maar dat is ook typisch Sanne. Dat deed ze thuis ook wel eens. Dan was de dag gewoon op en wilde ze naar bed.

Ik zie de toekomst zonnig in. Een nieuwe fase is aangebroken voor ons. Alle kinderen zijn uit huis en het lege nestsyndroom is goed voelbaar. Ik denk dat dat voor alle ouders moeilijk is, maar als je zo intensief hebt gezorgd voor 1 van je kinderen komt dat extra hard aan.

Gelukkig komen Sanne en Linda nog elk weekend naar huis. Kan ik toch nog een beetje langzaam wennen. En heerlijk genieten van onze prachtige meiden.