Ik kon wel janken toen Lies voor haar eerste feestje uitgenodigd werd

Afgelopen woensdag had Lies een kinderfeestje van een klasgenootje

Haar feestrok moest en zou aan en de cadeautjes - die we zorgvuldig samen hadden uitgekozen - werden meegenomen in een mooi tasje dat ik absoluut niet in haar rugzak mocht stoppen, want 'dan gaat het stuk, mam!' ( dus….) Lies had er zin in, dat was duidelijk.

Ik kreeg fijne foto’s en filmpjes opgestuurd van de moeder van het feestvarken. Beelden van een clubje kinderen, dat samen aan het genieten was van een feestelijk samenzijn. Waar Lies gewoon onderdeel van was. Met taartjes, samen heel hard zingen, veel lol, mooie schilderijtjes knutselen en na afloop frietjes eten met een knakworstje. Zo heerlijk om te zien!

Hoe normaal dit voor ouders van typisch ontwikkelende kinderen misschien zal zijn, zo extra fijn voelt het voor ons

Want juíst over dit soort dingen maakten wij ons zorgen vlak na haar geboorte. Vragen als: 'Zal ze wel vriendjes en vriendinnetjes krijgen?', 'Willen kinderen wel met haar spelen?' En dus ook… 'Zal ze ooit voor een feestje worden uitgenodigd?' spookten door mijn hoofd als ik haar aan het voeden was in ons grote bed in het holst van de nacht. Vragen waar ik toen geen antwoord op kreeg, maar die me wel bezighielden en voor onzekerheid en verdriet zorgden.

Het was zo’n opluchting en ontlading toen Lies voor de eerste keer werd uitgenodigd voor een feestje, toen ze net als kleutertje instroomde op het reguliere onderwijs. Ik kon echt wel janken (heb ik ook gedaan trouwens) toen de eerste uitnodiging op de mat viel. Naast de opluchting kwamen ook meteen de uitdagingen. Want Lies is nu eenmaal wel een meisje met een iets andere gebruiksaanwijzing. En wat de ene keer prima lijkt te werken, werkt de andere keer totaal anders. Kun je van ouders verwachten, die toch al hun handen vol hebben aan een boel kinderen in een drukke indoor-speeltuin, dat ze mijn kind steeds in de gaten houden? Dat ze kijken of ze niet overprikkeld raakt, uit een rek dondert of gewoon wegloopt als ze even geen zin meer heeft? Mwah, ik vind van niet.

Onze oplossing kwam in de vorm van grote zus, die bij kinderfeestjes als oppas met Lies mee ging

Meteen een paar extra handjes om te helpen bij het feestje voor de ouders, en zus-lief verdiende een fijn zakcentje bij. Win- win dus voor iedereen! Zo hebben we dat de eerste jaren gedaan. En dat heeft altijd super goed gewerkt.

Inmiddels is dat niet meer nodig. Want ook Lies wordt groter, groeit en ontwikkelt. En wij groeien met haar mee. In het vertrouwen in haar, en de mensen om haar heen. Haar vriendjes en vriendinnetjes spelen gezellig met haar en nemen haar soms even onder hun hoede als het nodig is. Soms ook als het niet nodig is overigens en dan grijpen we liefdevol in. En Lies? Die geniet met volle teugen van de reuring om haar heen, doet haar handen over haar oren als er te hard gezongen wordt of blèrt lekker mee als ze het wel kan hebben.

Wordt het haar echt even te veel, dan gaat ze vaak even op een rustig plekje zitten om even tot zichzelf te komen

Ook als dit precies tijdens een spelletje is. Lies kiest feilloos en genadeloos voor zichzelf. Zo knap en ook wel iets waar ik stiekem heel trots op ben. Want ik heb er wel iets langer over gedaan om goed voor mezelf te zorgen en te luisteren naar de taal van mijn lichaam. Zo’n jaar of 40 om precies te zijn…

Lies kwam trots en blij thuis, met een grote glimlach en zo’n gezellig uitdeelzakje met snoepjes. Die ze niet lust en dus uitdeelde aan broer en zus. Ze had genoten. En wij met haar. Als ik dit toch van tevoren had geweten, had ik me nooit zo’n zorgen gemaakt.