Ik ben bang dat ze zeggen dat ik een slechte moeder ben

Zo bang dat het lijkt alsof je bevroren bent

Soms denk ik dat niemand eigenlijk echt weet hoe bang ik ben geweest. Ik bedoel, ben je weleens zo bang geweest dat het lijkt alsof je bevroren bent? Dat je bevroren aan de grond staat en naar de mensen om je heen kijkt en dat iedereen gewoon verder gaat met het leven en dat het net lijkt of jij niet bij die wereld hoort.

Je hoort jezelf wel antwoord geven op de vragen die ze stellen, maar eigenlijk heb je bijna geen controle meer over de woorden die je uitspreekt. Alsof ze vanzelf naar buiten rollen. En dat je dan hoopt dat het de goede woorden zullen zijn waardoor ze je weer een tijdje met rust laten.

Vooroordelen bij een kind met een beperking

Kijk, naar anderen toe kan ik mij echt wel gedragen, alhoewel ik mijn hart ook op mijn tong heb liggen. Niet iedereen kan dat altijd waarderen moet ik zeggen, maar dat maakt voor mij niet zoveel uit.

Wat mij wel uitmaakt, is dat er een soort vooroordeel op mij rust waar ik niet positief mee weg kom. En het lijkt erop dat als je een kind hebt met een beperking dat je dan extra goed onder de aandacht bent van de hulpverlening.

Privé vragen over thuissituatie

Ik wil gewoon goede hulp voor mijn zoon. Dat is het enige wat ik wil. Ik wil een goede school voor hem en dat hij vrienden leert maken.

Maar ongevraagd krijg je een heleboel vragen die best wel privé zijn over onze thuissituatie. Ik wil dat niet delen met elke willekeurige hulpverlener die naar mij toe wordt gestuurd en net van school af is. Ik wil geen dingen vertellen die zij mogelijk afkeuren over onze thuissituatie. En dan sta je dus bekend als moeder die niet meewerkt of als moeder die iets te verbergen heeft.

Als Wesley blauwe plekken heeft staan ze meteen voor mijn huis

Ik woon niet in de meest nette buurt en ons huis is misschien niet ingericht met splinternieuwe meubels. Maar he, ik doe mijn best om het netjes te houden en het zo gezellig mogelijk te maken voor weinig geld.

Ik drink niet, ik gebruik geen drugs, ik mishandel mijn kind niet. Maar als Wesley onder de blauwe plekken zit en dat bij gym wordt ontdekt staan ze meteen voor mijn huis met vragen. Dat mijn kind motorisch onhandig is en zich vaak stoot en valt komt kennelijk niet in ze op.

Ze zouden eens moeten gaan kijken bij mij in de straat. Ik kan zo een paar gezinnen opnoemen waar ze alcoholproblemen hebben, er geschreeuwd wordt in huis, het servies door de kamer vliegt of mensen elkaar of zichzelf van kant proberen te maken.

Maar nee, daar gaat niemand kijken. Want die hebben geen kind met een handicap. En als je geen handicap hebt, mag je kennelijk wel onder de blauwe plekken zitten van het ‘spelen’.

We hebben besloten dat je geen goede moeder bent

Eigenlijk ben ik altijd bang. Bang dat ze weer voor mijn deur zullen staan en op een dag zeggen: ‘We hebben besloten dat je geen goede moeder bent. Zijn kleren ruiken niet naar een duur wasmiddel of zijn schoenen zijn versleten en je hebt geen werk om dit beter voor hem te maken. Je bent mislukt en je had beter je best moeten doen voor hem.’

Tuurlijk had ik ook graag de kans gekregen om te gaan studeren en een goede baan te vinden. Maar daar werd niet over gepraat in mijn tijd of in ieder geval niet in het milieu waar ik in opgroeide. Je bleef gewoon thuis en kreeg kinderen en daar zorgde je voor. Dat was het.

Ik vraag mij weleens af wanneer je dan een goede moeder bent? Als je na je dure studie een drukke baan hebt en alle zorg voor je kind inkoopt en uitbesteed aan anderen?

We doen het best goed

Ik ben tenminste altijd thuis als mijn kind uit school komt. We kijken samen tv of eten iets lekkers. Eigenlijk vind ik zelf dat we het best wel goed doen na alles wat we hebben doorgemaakt.

Ik hoop dat ik ooit de woorden kan vinden om dat voor eens en altijd duidelijk te maken aan de hulpverlening.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.

In haar werk is Digna ook nauw verbonden met autisme. Zij werkt nu ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders.