Ieder gezin is anders, én ieder gezin is normaal

Marinka is moeder van Tobias (14) en Casper (12). Casper heeft een verstandelijke en lichamelijke beperking. Net als haar zoon Tobias groeide zij zelf ook op met een verstandelijk beperkte broer.

Toch ziet zij dit als een heel normale gezinssituaties. Net zo normaal als andere gezinnen. En tegelijkertijd ook net zo anders als ieder gezin anders is. Of er nu een kind met een beperking onderdeel uitmaakt van het gezin, of niet.

Mensen maken soms problemen waar ze niet zijn.

Waar ik eerlijk gezegd wel eens moe van word, zijn mensen die vol medelijden kijken naar mijn zoon Casper in zijn rolstoel.

Maar wat ik nog irritanter vind is als mensen Tobias zielig vinden omdat hij Casper als broer heeft.

‘Hoe is dat als je een broertje hebt in een rolstoel? Zeker wel zwaar?’, vroeg iemand een keer.

Mijn mond viel open van verbazing. Je legt hem daarmee een probleem op, wat hij zelf misschien helemaal niet als probleem ziet.

Ik bedoel, dit is gewoon wat het is.

Dit is ons gezin en wij zijn net zo normaal en tegelijkertijd net zo verschillend als ieder ander gezin.

Hoezo is het zwaar om een broertje in een rolstoel te hebben? Het heeft ook voordelen. Onze kinderen zijn bijvoorbeeld nooit naar een naschoolse opvang geweest. Dat kwam omdat we voor Casper geen geschikte opvang konden vinden. Mijn man of ikzelf was dus altijd thuis na school. Hoe fijn is dat voor kinderen.

Eigenlijk zouden ze beter aan kinderen van twee fulltime werkende ouders kunnen vragen: ‘Hoe is dat dat nou, om twee werkende ouders te hebben die nooit voor zeven uur 's avonds thuis zijn? Zeker wel zwaar?’

Ik bedoel eigenlijk alleen maar te zeggen, iedereen maakt wel dingen in zijn jeugd mee die makkelijk of minder makkelijk zijn.

En als iets niet gemakkelijk is, betekent dat niet meteen dat dat een nadeel voor je is. Misschien is het juist wel een groot voordeel.

Als ik naar mijzelf kijk bijvoorbeeld, dan leerde ik al vroeg zelfstandig zijn, geduldig zijn, op mijn beurt wachten of hulp vragen aan vreemden, doordat ik een broertje had die speciale aandacht nodig had.

Is dat slecht voor mij geweest? Ik denk het niet.

Ik heb veel vaardigheden ontwikkeld waar ik erg trots op ben en die mij verder helpen in het leven.

Ik voel mij daarom ook nooit schuldig naar Tobias omdat ik hem geen ‘normaal’ broertje heb kunnen geven.

Mijn buurkindjes hebben allen geen verstandelijke beperking, maar vechten elkaar de tent uit overdag. Nou, ik zou er niet mee willen ruilen en heb voor Tobias veel liever zijn eigen broertje dan die herrieschoppers van hiernaast.

Ik zie die mooie kwaliteiten ook in Tobias terug en ik ben zo trots op hem.

We kunnen over alles gaan klagen in het leven. Iedereen heeft zo zijn uitdagingen. Maar ik weiger om te kijken naar een halfleeg glas, bij mij is het altijd halfvol.

Op die manier vind ik het leven veel leuker voor mij en mijn gezin.

Aan schuldgevoel of medelijden heeft niemand iets. Wij zijn zoals we zijn en daar ben ik enorm trots op!

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.