Hoe ik door corona tegen wil en dank thuisblijfmoeder werd

Carrière

Als ik mij vroeger voorstelde hoe mijn leven als moeder eruit zou zien, dacht ik dat ik het zou doen zoals mijn eigen moeder. Ja, ik wilde kinderen. Maar ik wilde ook een carrière. Mijn moeder had me laten zien dat dat makkelijk kon. Wat ik me toen niet realiseerde is dat het ouderschap niet altijd loopt zoals je het bedacht had. Wat ik me nooit had kunnen voorstellen is dat ik drie kinderen met een beperking zou krijgen en dat het managen van zo’n gezin een baan op zichzelf is. Inmiddels draai ik al 10 jaar dubbele diensten, met een fulltime baan en mijn gezin. Het was passen en meten, maar het lukte. Totdat Corona het onmogelijk maakte.

Het leven is niet maakbaar. De coronacrisis heeft me dat heel erg duidelijk gemaakt.

Vala, moeder van een uitdagend gezin

We balanceerden al jaren op de grens, maar de eerste lockdown duwde ons er eindelijk overheen. Thuis aan de keukentafel een volle werkweek maken, terwijl we twee kinderen les moesten geven, een opstandige peuter met pijn moesten verzorgen, plus de paniekaanvallen en driftbuien van onze zoon in goede banen leiden, bleek te veel van het goede. Dus toen mijn zoon zijn jongste zusje op een middag aanvloog en ik mijn bloedende peuter van de grond moest rapen, terwijl er tegelijkertijd een collega bleef bellen, was de maat vol. Die avond besloot ik te stoppen met de baan waar ik net een vast contract had gekregen. Menigeen verklaarde me voor gek. Wie zegt er nu z’n baan op in een crisis? Voor mij was het vooral de voorstelling van het ouderschap die ik altijd had gehad, die pijnlijk was om op te geven. Want nu was ik dus toch ‘alleen maar’ moeder.

Thuisblijfmoeder

Door dit besluit te nemen, doe ik het beste voor ons gezin. En ik ben blij dat wij die keuze überhaupt kunnen maken. Toch worstel ik ermee. Vind ik het lastig dat ik nu helemaal in dienst sta van het gezinsleven waar ik niet voor koos, maar dat mij simpelweg ten deel is gevallen. De coronacrisis heeft mij gedwongen onder ogen te zien wat ik stiekem misschien al die jaren heb ontkend: dat ik geen ‘normaal’ gezin heb. Dat ik wel ‘normaal’ kan proberen te doen, maar dat we dat gewoon niet zijn. Misschien is dat egoïstisch, maar wil iedereen niet het liefst normaal zijn? Ik zou mijn gezin nooit willen ruilen voor een gezond gezin, een ‘beter’ gezin. Maar ik kan niet ontkennen dat ik de afgelopen tien jaar regelmatig had gewild dat we iets minder ‘speciaal’ waren geweest.

Met een gezin zoals het mijne leer je snel dat het leven niet maakbaar is. Dat je moet roeien met de riemen die je hebt en iedere dag opnieuw moet afwachten hoe sterk de stroming is. De afgelopen tien jaar hebben we ons met moeite staande gehouden in de storm die ons leven vaak is. Misschien is de coronacrisis een manier om ons te dwingen een andere koers te varen. Een rustiger koers, met minder tegenwind. Het is altijd even zoeken als je een nieuwe weg inslaat. Maar gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden. Dus ik heb er vertrouwen in dat we uiteindelijk komen waar we moeten zijn.