Het A-team

Jongste is bang voor aanrakingen van zijn lijf die pijn kunnen veroorzaken en voor het bang zijn zelf. Ik schreef er al eerder over maar hij is bang voor de kapper, bang voor de tandarts en de dokter, bang voor bloedprikken en ook voor het zetten van vaccinaties. Daarin staat hij niet alleen, ik weet dat meerdere kinderen hier bang voor zijn maar zijn angsten nemen hiervoor toch wel behoorlijk grote vormen aan.

Hierdoor is het bij Jongste niet mogelijk spontaan te beslissen om vandaag 'even' naar de kapper te gaan of hem te vertellen dat we die middag bloed gaan prikken of dat we een prikje moeten laten zetten. Nee, het moet ruim van tevoren worden aangekondigd en dan moeten we ook nog veel uit de kast halen om de angsten te temperen. Om dat het beste te kunnen doen schakelen we tegenwoordig inmiddels 'gewoon' ons A-team in (waarbij de A uiteraard voor angsten staat en het team voor een combi van mensen vanuit school, de ambulant begeleidster thuis en wij als ouders). Want soms moeten dingen nu eenmaal gewoon gebeuren. Doen we het niet via de A-team-methode dan hebben we op het moment zelf te maken met een uiterst angstig en weerspannig kind waar geen land mee te bezeilen valt en waar je, om het voorbeeld van de kapper aan te houden, het haar gewoonweg niet van geknipt krijgt.

Een vaccinatie voor de Jongste

Zo moesten we afgelopen week op voor de 9-jaarsprik. Ik schreef er al eerder over en hoewel ik wel kies voor vaccineren van mijn kinderen, is vaccineren voor mij altijd best een issue geweest en dat is het eigenlijk nog steeds. Allereerst vind ik het moeilijk om een soort van tegengif in mijn kinderen te laten spuiten met als doel de gezondheid te bevorderen en als tweede vind ik de bijwerkingen lastig te handelen. Oudste had een maand eerder al de meningokokkenprik gehaald. Dat had hij helemaal zelf gedaan. Ik kon die dag niet mee en mijn man moest werken dus het kon niet anders dan zonder begeleider of hulp. En oudste vond het goed om alleen te gaan want hij wist wat er ging komen. Hij bleek één van de weinige tieners te zijn die dit helemaal alleen deed. Reden te meer om megatrots te zijn op onze vaak bange puber!

Dat dit niet bij benadering het scenario voor Jongste zou zijn of ooit zou worden dat wisten we uiteraard wel. We zouden een en ander weer grondig moeten voorbereiden en dus moesten de hulptroepen weer opgetrommeld worden!

Een week voor de vaccinatie van Jongste gingen we hem voorbereiden op zijn gang naar de sporthal met daarin allemaal bange en huilende kinderen en prikkende GGD- dames. Ik ben niet zo goed in het bezweren van angsten dus ik werd zelf ook een beetje bang van het vooruitzicht. Het was notabene alweer vijf jaar geleden dat Jongste een prikje had gehaald. Maar goed, we gingen dus maar weer over tot een stappenplan. Na wat appjes over en weer over de ophanden zijnde vaccinatie kwamen er al snel tips over wat we zouden kunnen doen. Het bestellen van speciale verdovingscrème was stap één. Ook informeerden we bij de GGD of Jongste in een aparte ruimte geprikt kon worden. En dat kon gelukkig allemaal.

En toen: D-day

Op de dag van de vaccinatie maakte zijn begeleidster op school een stappenplan, inclusief ruimte voor gevoelens en stoere gedachten met de afspraak dat als hij stoer was geweest dat hij haar dan mocht appen. Thuis hadden we ook al afgesproken dat hij zijn favoriete knuffel mee mocht nemen en dat hij een traktatie mocht uitzoeken na de prik (wat een inkoppertje was want de ijskar staat voor de sporthal waar je de prik moet halen overuren te draaien, dus dat kwam goed uit).

Ik haalde Jongste die dag vroeger op van school en na het smeren van de verdovingscrème begon jongste alvast in de auto zijn mantra op te zeggen van 'ik ben een stoere en dappere jongen'. Ik vond het schattigheidsgehalte van jongste plots weer heel hoog en mijn eigen angst verdween als sneeuw voor de zon. Toen we aankwamen bij de sporthal overweldigde mij de drukte toch nog wel een beetje maar gelukkig mochten we plaatsnemen op de zogenaamde 'Smiley bank' voor kinderen die een aparte ruimte nodig hadden. Ik voelde de spanning helemaal opbouwen in het lijfje van Jongste. Toen mochten we meelopen naar een ruimte waar hij geprikt kon worden. Aan beide armen tegelijkertijd. Maar dat was niet wat we in het stappenplan hadden afgesproken! Ik zag grote paniek in zijn ogen en ik kon zijn schreeuwen nog net in de kiem smoren. Daarna knipperden we met onze ogen en de prikken waren gezet. Jongste zei dat hij niets gevoeld had. Hij ging huppelend de sporthal uit en nam plaats in de rij voor de ijsjes. Samen huppelden we terug naar onze auto. Meer dan last van een stijve arm heeft hij verder niet gehad.

En je kunt niks zeker weten en alles gaat dus voorbij en deze angst is ook weer bezworen. Met dank aan het A-team!!