Heb jij spijt van je kind?

Spijt hebben van je kind. Je leest er weleens een verhaal over. Een tijdje geleden vertelde Beau dat hij van plan was om er een programma over te maken. Omdat het kennelijk een taboe is dat bespreekbaar moet worden gemaakt. Ook de VPRO is bezig met een documentatie over 'spijtmoeders'.

Stephanie is moeder van Anna Sophie, die het downsyndroom heeft en meervoudig beperkt is. Heeft zij spijt van haar kind? Ze vertelt het je in dit verhaal.

Als je het mij vraagt zit geen enkel kind erop te wachten om zijn/haar ouders te horen vertellen dat ze spijt hebben van hun kind. Sterker nog: het lijkt me schadelijk voor het kind. Hoe maak je zo’n beladen onderwerp dan toch bespreekbaar? En hoe zit het met ouders van kinderen met een beperking. Heb ik spijt van Anna Sophie? Of anders gesteld: wat als ik het vooraf had geweten? Was Anna er dan geweest?

Soms heb je pittige ochtenden zoals vanochtend.

Het is dinsdagochtend. Geen PGB-er vanochtend. Ivo is om half 7 naar zijn werk vertrokken. ‘Mama ik moet geloof ik overgeven’ klinkt het van boven. ‘Goedemorgen Mees. Vervelend jongen, geef er maar aan toe, als het eruit is voel je je vast een stuk beter.’ ‘Ja, maar ik heb maar één sok’. Ik werp een blik op de klok. Als onze kleinste David nu wakker wordt kom ik echt handen te kort. ‘Sssst Mees, David slaapt nog. Kom maar naar beneden’, fluister ik onderaan de trap.

Ik haast me naar de kamer van Anna. Sinds een aantal jaar heeft Anna een aangepaste kamer en badkamer op de beneden verdieping.

Bij binnenkomst ruik ik het direct. Ze heeft haar luier vol. Haar even snel in bed verschonen blijkt een vergissing. Ze stribbelt tegen. Werpt zich tegen mij aan waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Tijd voor een zachte rustige aanpak heb ik niet. De taxi staat straks voor de deur. ‘Kom op Anna liggen nu!’.

Ik laat haar de schone luier zien, zodat ze ziet wat ik van plan ben, en duw haar opnieuw in een ligpositie. Ik negeer het feit dat de ontlasting inmiddels op de lakens zit. Ook op mijn armen en blouse trouwens.

‘Maahaamm, ik wil deze broek niet aan’ schreeuwt Mees. Een seconde later zet David het op een brullen. Ondertussen grijpt Anna met beide handen in haar vieze luier, stopt het bruine goedje in haar mond, schopt mij ondertussen met twee benen in mijn buik en draait zich schaterlachend om. Nu moet ik bijna overgeven....

Op dit soort momenten, die steeds vaker voorkomen, baal ik ontzettend van Anna haar beperkingen.

Het 24/7 aanstaan. Haar monotone gebrom dat onderhuids gaat zitten. Haar dwarsigheid. Het verzorgen dat steeds meer en zwaarder wordt naarmate ze ouder wordt.

Maar ik baal vooral omdat ik de invulling van mijn eigen leven zo drastisch heb moeten aanpassen vanwege de zorg voor Anna. Er kwam een eenzamer leven voor in de plaats, minder ambitieus dan wenselijk. Is dat wat er bedoelt wordt met spijt?

Veel ouders van kinderen met een beperking weten dat je niet zoveel kunt veranderen aan de beperkingen. Maar wél aan de manier hoe je ermee omgaat. Daar maken wij het verschil. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht: 'Had ik het maar vooraf geweten, dan was Anna er niet geweest'. Dan huil ik tranen met tuiten om alles wat zij niet kan en hoe dit haar, maar ook ons hele gezin, beperkt.

Toch zet ik er iedere keer weer de schouders onder.

Daarvoor hoef ik alleen maar naar Anna te kijken en te voelen hoeveel ik van haar houd. En te bedenken hoeveel ik juist door deze dieptepunten van haar heb geleerd.

‘Mam wat is er?’ Mees staat ineens naast me. Hij wijst met z’n broek in zijn handen naar mijn tranen. ‘Niks hoor jongen. Haartje in m’n oog en schijt op mijn arm.’ Ik zwaai lollig met mijn vieze arm. Mees zet grote ogen op en lacht. Poep en plas humor is nog steeds aan hem besteed.

Boven is het stil. ‘Dat komt door mij mama, ik heb David een speen gegeven’ zegt Mees trots en trekt ondertussen zonder gemor zijn broek aan. Ik geef ‘m een kus op z’n kruin. 'Dank je wel lieverd'.
‘Jakkes mam, je zit onder de poep!’ Ik grinnik. ‘Ik zal wat bewaren voor op je brood.’

Nee, ik heb geen spijt van mijn kinderen. En ja, het is soms heel hard werken. Maar man wat ben ik gek op mijn drie kinderen. Dankbaar dat ze mij zijn gegund.

Stephanie is getrouwd met Ivo en samen hebben ze drie kinderen. Anna Sophie, Mees en David. Hun dochter Anna Sophie is geboren in 2013 met het syndroom van Down en een prikkelverwerkingsstoornis.

Sinds haar geboorte schrijft ze blogs over het gezinsleven. Stephanie is naast initiatiefnemer van Stichting de Wereld van Anna Sophie, verliesbegeleider en coach voor naasten en mantelzorgers.

Meer informatie over de Wereld van Anna Sophie vind je hier.