Geweld is nooit de oplossing!

Afgelopen vrijdag hebben Teun en ik een nare ervaring gehad.

Teun is in mijn bijzijn bedreigd door een volwassen (al wat oudere) man, bij een speeltuintje aan een fietspad in het bos.

De man was op de fiets, samen met een vrouw. Teun (6) heeft een syndroom en laat door zijn ontwikkelingsachterstand, autisme, trauma’s en een heftige medische geschiedenis ‘bijzonder gedrag’ zien. Je ziet zo niks aan de buitenkant aan hem.

Teun was in zijn spel in alle onschuld met blaadjes aan het gooien naar de vrouw. Voor hem is dit sensorisch, en het is ook wel onderzoeken omdat het wel spannend is om reacties van anderen te zien. Nou, een reactie kreeg hij!

De vrouw was er niet van gediend en stapte van haar fiets.

Nog voor ik Teun aan kon spreken kwam de man er vlak achteraan en nam een zeer nare autoritaire houding aan. Hij begon meteen te dreigen en contact met Teun op te eisen. Dit lukte uiteraard niet, want Teun functioneert zo helemaal niet.

Teun voelt de nare energie op zich af komen en gaat ‘uit verbinding’. Er is dan helemaal geen (oog) contact en wederkerigheid meer. Instructie of communicatie is niet meer mogelijk. Doordat het verwarrend is voor Teun wordt hij heel erg druk, oncontroleerbaar en onbestuurbaar. Hij gaat dan clownesk gedrag vertonen. Gaat lachen, of tegen je aan botsen. Met dingen gooien of heel harde geluidjes maken.

De man werd hierdoor steeds bozer en dreigender.

De beperking van mijn kind wekt bij de ander agressie op.

Teun's gedrag wordt compleet verkeerd geïnterpreteerd. Alsof hij schuldbewust is (wat hij niet is, want dat is nog niet bij hem ontwikkeld) en een onopgevoed ‘snotjong’ is die niet wil luisteren. Ik probeerde uit te leggen dat Teun een beperking heeft. Maar de man had hier geen boodschap aan. De sfeer werd grimmig. Hij zei dat hij Teun iets aan wilde doen. De vrouw stond erbij en keek er naar. Deed niks om de sfeer om te buigen. Even voor de duidelijkheid: dit echtpaar voelde zich ‘bedreigd’ door dat een kind van 6 blaadjes gooide, en vonden het nodig om de confrontatie op te zoeken. En mijn rol als opvoeder over te nemen, op een indringende agressieve manier.

Ik probeerde rustig te blijven, ook omdat ik Teun wilde beschermen voor verwarrende emoties waardoor hij door mij zou disreguleren.

Ik heb gezegd dat niet alle handicaps zichtbaar zijn, en dat uitingen van geweld, of dreigingen daarvan niet gewenst zijn. Uiteindelijk is het bij alleen dreigen gebleven. Maar ik ben hier heel erg van geschrokken en erg door van slag. Blijkbaar kun je al niet meer veilig naar een speeltuintje met je zorgintensieve kind.

Helaas is dit niet mijn eerste ervaring met irritatie, dreigingen of geweld. En ik vrees dat het ook niet mijn laatste zal zijn. Ik vind dit heel heftig en aangrijpend. Het tolerantieniveau en verdraagzaamheid zijn echt tot het nulpunt gezakt. Ondanks dat er meer informatie en openheid over verschillende beperkingen zijn, lijkt het geen verschil te maken in de praktijk.

Soms, als ik dingen uitleg, krijg ik alsnog dingen te horen als: ‘Jij wilt je gewoon verschuilen achter een diagnose.’

Er wordt zelfs gezegd dat autisme gewoon een ‘trend’ is en ze niet geloven in al die labeltjes. Volgens die mensen is het gewoon een kwestie van opvoeden.

Sommige mensen zwakken het af en nemen het op voor de man. Ze zeggen bijvoorbeeld: ‘Ach, misschien zat hij niet goed in zijn vel’ of: ‘Misschien had die man zelf ook een beperking of werd hij zelf getriggerd.’ Alsof dat zijn gedag rechtvaardigt. Ik zit zelf ook niet altijd lekker in mijn vel, maar dat is geen excuus om iemand te bedreigen, laat staan een kind!

Heel erg vervelend dat 1. de aandacht weer naar de ‘dader’ gaat in plaats van het slachtoffer, en 2. dat er getwijfeld wordt aan mijn eigen beoordelingsvermogen (die man was echt wel volledig toerekeningsvatbaar!) en 3. dat mijn ervaring dan gebagatelliseerd wordt (ik moet dan dus maar begrip hebben voor die man?) wat ik echt absurd vind! Moeten we maar begrip hebben voor de dader, want ‘ach die zal ook wel niet goed in zijn vel zitten? Die heeft hulp nodig?’ Nou, de hele samenleving heeft hulp nodig!

Even mijn verhaal delen op sociale media leerde mij dat irritatie en geweld bij kinderen met zowel een zichtbare als onzichtbare beperkingen vaak voorkomen.

Wat mij erg veel zorgen baart voor de toekomst. Want Teun is niet weerbaar, en hij zal altijd kwetsbaar blijven. En ik zal er misschien niet altijd voor hem zijn. Ik voel mij aangetast in mijn gevoel van veiligheid. Wie gaat er straks weer zo reageren op mijn kind? Moet ik straks al beveiliging gaan regelen voor ons, alsof we een stel BN’ers zijn? Natuurlijk, in angst blijven leven heeft ook geen zin. En we proberen ons maar te richten op de mensen die wel liefdevol en begripvol zijn. Want die zijn er gelukkig heus wel.

Ondertussen hoor ik het liedje van K3 ‘alle kleuren’. Dit liedje gaat over ‘verdraagzaamheid’. Een thema wat in mijn ogen nu weer erg actueel is. Zeker na zo’n ervaring. Wees lief voor elkaar! Zorg voor elkaar. Geweld is nooit de oplossing!