Geprikt

Als we binnenkomen is de hal leeg. Alleen helemaal achterin, aan de tafel die daar speciaal voor de gelegenheid is neergezet, zitten drie vrouwen die ons verwachtingsvol aankijken. ‘Kom maar om half 5’, had de dame van de afsprakenlijn gezegd. ‘Dan doen we de moeilijke gevallen.’ Kennelijk zijn dat er niet heel veel.

Flo is gefascineerd door de draaideur en het duurt dan ook even voor ik hem in de goede richting weet te krijgen en we langzaam de ruimte doorsteken, op weg naar de drie dames die ons bemoedigend toelachen. Als we eindelijk bij de tafel komen, worden we hartelijk begroet. Een dame streept zijn naam af op een lijst, een ander zegt dat we door mogen lopen en de derde wijst naar het einde van een nieuwe gang. Daar staat een deur open en in de ruimte daarachter zitten nog eens drie vrouwen. Flo maakt enthousiaste geluiden terwijl we ons weer in rustig tempo richting de volgende delegatie begeven. Flo houdt mijn hand stevig vast terwijl hij zich concentreert op zijn stappen.

Als we de ruimte binnenstappen kijkt hij naar de wachtende dames en schenkt ze een brede lach. ‘De laatste’, roept een van hen enthousiast. ‘Een hele bijzondere’, voeg ik er aan toe. En leg uit dat hij niet begrijpt waarom we hier zijn en ik hem niet kan uitleggen wat er gaat gebeuren. Dus doe het maar gewoon snel, voeg ik er aan toe. En dat doen ze. Eén van hen maakt oogcontact met Flo en zegt kort en krachtig tegen hem wat ze gaan doen, voor de vorm maar ik waardeer haar respect. De andere twee pakken ieder een arm en steken daar zonder aarzelen tegelijk een flinke naald in. Flo verstijft even. Omdat hij bij mij op schoot zit, kan ik zijn gezichtje niet zien. Ik bereid me voor op een brul, een schreeuw, een harde uithaal en daarna zijn hartverscheurende verdriet. Dat gebeurt er als hem iets overkomt wat hij niet begrijpt, waarvan hij schrikt en wat hem pijn doet. Het blijft een paar seconden stil. Dan kijkt hij om de beurt zijn kwelgeesten aan en maakt een soort grommend geluid. Hij ontspant en maakt duidelijk dat hij van mijn schoot wil.

Soms zit het mee!

Ik voel dat er een last van me af is gevallen. Al weken zie ik tegen dit moment op en nu is het voorbij en kan ik bijna niet geloven dat het zo goed is gegaan. Als ik met Flo de kamer uitloop, ronden de dames de dag af, zich niet bewust van mijn innerlijke staat van opluchting . Ik denk terug aan een jaar geleden toen ik hier met Em stond. Een rij vol met 9-jarigen. De een druk van spanning, de ander wit en stil. Vrijwel allemaal al weken in spanning voor de gevreesde en onvermijdelijke prik. Ik knuffel Flo, die me mopperend afweert. Als we naar buiten stappen schijnt de zon en blijft Flo even staan om de nieuwe situatie in zich op te nemen. Soms is niet weten wat er gaat gebeuren een voordeel. En soms denk je te weten wat er gaat gebeuren, maar word je aangenaam verrast.