Een verhaal waar een luchtje aan zit

Na een lange vakantie was het voor Lies ook weer zo ver: eindelijk weer lekker naar school.

Ze was er aan toe. En eerlijk gezegd, ik ook. Zes weken lang uit het normale ritme is voor veel mensen een heerlijkheid. Voor ons is het keihard bikkelen.

Want Lies, onze kleine structuurjunkie, vaart juist heel goed op een duidelijk schema en vast ritme. Is dat er niet, dan gaat ze de regie op andere vlakken pakken. Dit keer was dat het ophouden van haar ontlasting. Want dat is een van de weinige dingen waar zij iets over te zeggen heeft en niemand anders...

Aangezien ik ervan hou om niet om de hete brij (leuke woordspeling ;-)) heen te draaien, zeg ik het maar gewoon zoals het is:

Vier hele dagen lang hield ze het vol om niet te poepen.

Vier dagen lang iedere wc beurt met samengeknepen billen krijsen van angst en pijn. Zo zielig. En zo ellendig om bij te moeten staan en niks anders te kunnen doen dan zeggen dat het echt beter is als ze het wel doet. Dat de pijn dan over gaat. En dat ze los mag laten. In bad zetten, voetjes masseren, een schep extra laxeermiddel. Niks hielp.

Uiteindelijk is het met zwaar geschut toch gelukt. Movicolon was de redder in hoge nood. En ik kan je vertellen: we waren nog nooit zo blij met poep! Wat een opluchting. Voor haar, voor ons.

Het heeft uiteindelijk nog wel even geduurd voordat ze er vertrouwen in had dat naar de wc gaan geen pijn meer deed.

Heel hard juichen bij iedere grote boodschap werkte en motiveerde haar.

Zo goed, dat ze heel trots de kamer in kwam lopen met een smile van oor tot oor en haar armen in de lucht: "Jongens, er is weer een poep gedaan!"

Dat er net een monteur bezig was om de nieuwe koelkast bij ons te installeren, ach... daar heeft ze gewoon schijt aan 😂.