Een kindje als Joas? Daar wil ik er nog wel tien van!

De zorg en aandacht die Joas nodig heeft, is totaal anders dan die van onze andere kinderen. Hij vraagt om 24 uur toezicht, vertoont nog steeds peutergedrag ondanks dat hij inmiddels tien jaar is en kan minder goed duidelijk maken wat hij wil. Het is hard werken, met ups en downs, en soms baal ik ervan dat hij het syndroom van Down heeft. Niet om wie hij is, maar om de beperkingen die het met zich meebrengt.

Maar eerlijk? Als mijn andere drie kinderen weer eens zeuren, klagen, ruzie maken, een grote mond geven of ondankbaar zijn, zeg ik vaker dan eens: “Een kindje als Joas? Daar wil ik er nog wel tien van!” ;-)

Wat Joas zo bijzonder maakt

Waar mijn andere kinderen me soms tot waanzin drijven, is Joas het tegenovergestelde. Hij is niet brutaal, hij schreeuwt niet tegen me en met de juiste uitleg en begeleiding doet hij alles voor me. Niet altijd zonder mokken, maar zeker met minder tegenstribbelen dan de rest.

Joas zeurt niet. Hij is gewoon een ontzettend tevreden jochie. Hij vraagt nooit om meer, vergelijkt zichzelf niet met zijn broertjes en zusjes en kan intens genieten van de kleinste dingen. Geen gezeur over school, geen irritaties over wie te lang naar hem kijkt of in dezelfde ruimte ademt. Joas leeft in het moment en geniet met volle teugen.

Joas kent geen stress. Waar wij ons dagelijks haasten, plannen en regelen, blijft hij onverstoorbaar. Rennen om op tijd te vertrekken? Hij loopt geen stap harder. Haastig eten omdat iemand naar sport moet? Hij schept rustig nog een keer op. Joas doet alles op zijn eigen tempo. Chill. No stress. Enjoy life.

Joas oordeelt niet. Dik, dun, groot, klein, jong, oud, gender, ras, handicap – het kan hem niets schelen. Hij kijkt dwars door al die labels heen en voelt feilloos aan wie je écht bent. Geen roddels, geen vooroordelen, alleen oprechte liefde en open armen. Zo lang je goed voor hem bent, draagt hij je op handen.

De lessen die Joas me leert

Zijn simpele manier van leven, zijn vermogen om te genieten, zijn oprechte liefde en het aanvoelen van andermans emoties... daar kunnen wij zóveel van leren.

Ik deel dit verhaal omdat ik weet hoe heftig het moment is waarop je als ouder de diagnose Downsyndroom krijgt. De schrik, het verdriet, de onzekerheid – ik heb het allemaal gevoeld. Maar je kindje is zoveel meer dan dat label. Het is een zoon of dochter die onvoorwaardelijk van je houdt, die je leert te vertragen, die je dwingt om écht in het moment te leven.

Was de wereld maar een beetje meer als Joas

Joas heeft mij geleerd om kleine overwinningen te vieren, om geduld te hebben, om écht te genieten. En als ik zie hoe hij leeft – vrij, blij en zonder oordeel – dan kan ik alleen maar denken: Was de wereld maar een beetje meer als Joas.