Doortje (15) praat moeilijk door een slechte mondmotoriek

Op het eerste gezicht zie je eigenlijk niks aan Doortje.

Tenminste dat vind ik, maar misschien ben ik wel wat bevooroordeeld omdat ik haar moeder ben. Ik vind haar natuurlijk gewoon supermooi, zoals ik denk dat alle moeders naar hun kinderen kijken.

Doortje heeft grote donkere ogen en heel mooi vol en donker haar. Haar gezicht is zuiver en ze is mooi lang. Dat heeft ze allemaal van haar Griekse vader.

Maar zodra Doortje begint te praten merk je direct aan haar dat er iets anders aan haar is. Haar mondmotoriek is niet goed. Daardoor sluit haar kaak niet automatisch en doet haar tong niet goed mee met alle woorden uitspreken.

Als moeder versta ik haar best wel goed, maar andere mensen kijken vaak geschrokken zodra ze begint te praten.

Ik hoop altijd maar dat ze dat niet zo erg door heeft.

Wat wel lastig voor Doortje is, is dat het haar dus moeite kost om haar mond goed dicht te doen. Vaak doet ze enorm haar best om daarop te letten, maar als ze moe of niet zo lekker is, dan zie ik dat meteen aan haar mond.

Het vervelende is dat ze dan ook gaat kwijlen. Het lekt langs haar mondhoeken zo haar nek in en dan komt het in de kraag van haar shirt terecht. Soms is de hele boord doorweekt.

Ik heb een aantal keer geprobeerd om een zakdoekje/ sjaaltje om haar nek te knopen, maar dat wil ze absoluut niet. Ze geeft aan dat dat voor baby’s is. Ik snap dat natuurlijk wel, maar ik vind een mooi sjaaltje om je nek geknoopt een stuk beter eruitzien dan zo’n natte T-shirt boord.

Ze heeft helemaal niet door dat ze daarmee juist een beetje opvallend is. Vaak neem ik extra T-shirts voor haar mee als we ergens naartoe gaan, maar ook die wil ze niet altijd aantrekken.

Het lastige is ook, het is het ergst op het moment dat ze moe of niet lekker is en dus ook het moment waarop ze het minst makkelijk meewerkt.

Ik zit altijd een beetje in tweestrijd daarmee. Moet ik het nou laten en haar daarmee rond laten lopen (terwijl iedereen ernaar kijkt) of moet ik gewoon wat strenger zijn en zeggen dat ze een doekje om moet of een ander shirt.

Naast dat mijn dochter een beperking heeft, is het natuurlijk ook gewoon een puber die een beetje zelf wil bepalen.

Ik lees weleens stukken over dat je mensen met een beperking eigen regie in hun leven moet geven. Maar soms vraag ik mij ook af, in hoeverre moet ik hierin meegaan als moeder?