Door een bijzondere dochter leer je veel mensen kennen

Ik kan er wel een boek over schrijven

Veel van hen, met alle respect, had ik graag buiten de deur gehouden.
Hun adviezen nooit willen horen, óf omdat het echt de meest bizarre adviezen waren óf omdat het me zo bepaalde bij de situatie waarin we ons nu al bijna 14 jaar in bevinden.

Het traint je weerbaarheid als moeder

Zo moet ik denken aan een oogarts die mij het advies gaf om Ive, toen 3 jaar oud, een regen pijp om haar elleboog te doen, zodat ze de oogpleister niet af kon doen.

Of de gemeente-ambtenaar die aangaf dat we geen hulp van buitenaf nodig hadden, maar wel een avond konden beleggen met familie en vrienden. Waarin een ieder kon aangeven wat diegene voor ons en met Ive kon doen. Ik weet nog dat ik voordeur dichtdeed en spontaan in janken uitbarstte omdat ik de zorg voor Ive totaal niet kon overzien.

Het zijn mijlpalen geworden. Ik ben ze als routebordjes gaan zien. In de weg die je gaat als ouder van.

Die kant niet meer op. Die kant juist wel.

Er is geen draaiboek, geen spoorboekje

Tijdens de reis kom je goede en slechte adviezen tegen, gevraagde en ongevraagde reacties. Botte bijlen en tactvolle gesprekken. Van mensen waar je het van verwacht, en mensen van wie je het totaal niet verwacht. Zowel in positieve als in negatieve zin.

Ik ben vriendschappen verloren, heb nieuwe connecties met mensen gelegd en leer mensen rap kennen door de manier waarop ze met onze situatie omgaan. Uiteindelijk brengt het je bij de essentie; degene en datgene wat er wél toe doet.

Gister was het weer zo'n fijn moment. We gingen naar de tandarts. Voor veel mensen is een bezoekje aan de tandarts verre van fijn, maar ik vertel dit omdat onze tandarts heel speciaal voor ons is. Ik ben zo dankbaar voor het feit dat ik haar heb leren kennen. Voor het moment dat zij de tandarts van Ive werd.

Ze is een speciale tandarts. In een andere stad. Dat wel

Maar echt, wát is zij speciaal! Zodra Ive haar ziet, en op haar eigen manier ‘heeeej!’ zegt, weet ik al dat het goed zit. Deze begroeting is alleen bestemd voor mensen waar ze zich vertrouwd en veilig voelt.

Ive staat op, ruimt op waar ze mee bezig is en gaat met haar konijn naar haar toe. Ze loopt trots mee, kijkt nog eens om met een trotse en stoere blik. De tandarts heeft zelfs de naam het knuffelkonijn van Ive onthouden. Hoe tof is dat?

Het ging een tijdje niet zo goed met de tandarts. Tijdens haar reintegratie wilde ze wel heel graag Ive zien, want, zo zei ze: ‘Ze maakt me zo blij’. Die liefde is ontzettend wederzijds.

Ik ben zo dankbaar voor zulke professionals!

Die hun hart zo onwijs laten spreken. En zo ontzettend goed op hun plek zitten in hun baan. Ik zou aan al die bijzondere mensen, stuk voor stuk, een ode kunnen schrijven!