De eindeloze spagaat tussen je gezin en je werkgever

Zo min mogelijk prikkels en gedoe

Dagelijks breng ik Ive naar haar dagbesteding. Ontzettend fijn dat ik dat zelf kan doen. Geen prikkels en gedoe met de taxibus. Alles op haar eigen tempo, wat ze nodig heeft. Haar wegbrengen gebeurd meestal tussen 8.45 uur en 9.15 uur. Meestal... 😊

Het ochtendritueel vraagt veel van Ive

Sta ik dan te laat op? Nee, mijn wekker staat dagelijks om 7 uur. Maar voor Ive is opstaan, verschonen, aankleden, naar beneden gaan, eten, haren doen, tandenpoetsen, schoenen en jas aan, heel veel prikkels. Iemand die aan je zit. Iets van je wil. Elke overgang naar ‘iets anders’ is een enorme prikkel. Ondanks het doordeweekse dagelijks hetzelfde ritme, vraagt het álles van haar. En meer dan dat. Daarna begint pas de dag, maar is de ochtend voor haar soms al een dag op zich.

Vanmorgen bracht ik Ive weg, en had een ander meisje moeite bij de deur om afscheid te nemen van haar moeder. Een duidelijke overgang. De moeder praatte rustig tegen haar dochter wat er nu, en rest dag ging gebeuren en wanneer ze haar weer kwam halen.

Toen ik terugliep en Ive in de klas zat, was ook haar dochter uiteindelijk met begeleiding meegelopen naar haar klas.

Met alle gevolgen van dien

'Het is gelukt', zei ik. 'Ja', zei ze. 'Ik had om 9.15 uur eigenlijk op m’n werk moeten zijn, maar dat kan ik wel vergeten nu'. Het was inmiddels al 9.15 uur. 'Maar ja', ging ze verder. 'Als zij niet wil, kun je niets. Je pakt haar niet even op...'

We liepen samen naar buiten, spraken over hoe de ochtenden eruit zien. Elke ochtend hetzelfde ritme maar alsnog: voor onze dochters zoveel prikkels en overgangen. Met alle gevolgen van dien voor de rest van ons gezin, ons werk, etcetera.

Vervlogen dromen

Onderweg naar huis dacht ik terug aan vroeger, mijn "stressen" in de ochtenden toen ik nog voor een werkgever werkte. Snel snel snel, want ik moet haar op tijd bij de dagbesteding brengen, want anders ben ik te laat. Of snel, we moeten gaan, want onze zoon moet toch echt eerder op school zijn dan 9 uur. Ik kon de stress van Ive in deze situatie zien en zo ontzettend goed invoelen. Het spagaat gevoel, dat ik zelf ook al jaren zo voelde.

Ook denk ik aan alle dromen die zijn vervlogen hierin. Een carrière. Betekenisvol zijn in je baan, waar je zo van houdt. Waar je hard voor hebt gestudeerd. Door de jaren heen, al zoveel (vooral) moeders, ontmoet die carrières opgaven. Noodgedwongen. Door burn-out of uitputting. Door dat spagaat gevoel tussen je zorg intensieve kind en je werk(gever). De oordelen als je weer (te) laat was. Of dat gevoel dat al die collega’s nooit zullen kunnen invoelen hoe jouw ochtend al aanvoelt als een lange slopende dag.

It's all part of the job

Herinneringen komen boven. Betekenisvol werk, m’n mooie baan, gesprekken en lieve collega’s. Ik kan het missen. Nog steeds ja. Ook al heb ik nu balans en ontzettend veel plezier in mijn bedrijf en andere dingen die ik doe. Toch knaagt het zo nu en dan. En dat is oké. Ook dat is verlies. En dat is part of my job van moeder zijn van Ive.