Brussen zijn een vergeten groep

Aanpassen en je eigen gevoel opzij zetten

Mijn zus had een beperking en dat maakte mij een ‘brus’. Maar die term bestond in mijn jeugd nog niet. Mijn zus was mijn zus. Ik wist niet anders. Ik groeide ermee op en paste mij aan. Ik zag de zorgen van mijn ouders en ik wilde hen niet tot last zijn.

Ik zorgde dat het mijn zus aan niets ontbrak en zette mijn eigen zorgen, emoties en frustraties opzij. Mijn ouders wisten niet waar ik mee zat. Zij zagen alleen het topje van de ijsberg, mijn driftbuien. Want die had ik. Ik was echt een driftkikker! Ik gedroeg me als een ware kameleon. Niet eens bewust.

Dat is ook de valkuil bij brussen, weet ik nu. Het gaat zo geleidelijk dat je dat niet door hebt. Je neemt dingen waar. En geeft daar een gedachte aan. En voor je het door hebt draag je een overtuiging als ‘anderen zijn belangrijker’ met je mee.

Brussen zijn een vergeten groep

Hoewel er vaak ondersteuning is voor ouders en zorgkinderen, zie je dat hulp of kennis voor en over brussen achterblijft. Een vergeten groep, want ook broers en zussen hebben hulp nodig bij de uitdagingen waar ze mee te dealen hebben.

Met de juiste aandacht en begeleiding kunnen problemen als zichzelf wegcijferen of overbelasten (Burn-out en zelfs PTST) voorkomen worden.

Meer begrip voor de brus

Er wordt nog niet vaak stilgestaan bij wat deze bijzondere gezinssituatie voor impact heeft op de broer en zus. De term brus heeft nog (te) weinig naamsbekendheid. Juist daarom wil ik brussen op de kaart zetten. Hiermee hoop ik dat er meer begrip komt voor deze onderschatte positie. Dat brussen niet alleen hoeven te worstelen.

Hoe leg je uit dat je je soms enig kind voelt?

Brussen lopen tegen anderen dingen aan dan ‘gewone’ broertjes en zusjes. Ze zien en voelen verschillen en missen dingen die je met een ‘gewone’ broer of zus wel kunt doen. Zoals samen spelen, je verhaal kwijt kunnen, bondjes maken. Dat is lastig en voelt soms ook oneerlijk. 'Waarom mag hij dat wel en ik niet?' 'Waarom moet ík wéér wachten?'

Elke levensfase zijn er andere vraagstukken, zorgen en confrontaties met het feit dat hun broer of zus anders is. Brussen kunnen verdrietig zijn omdat hun broer of zus niet 'normaal' is en wordt. Ze hebben te maken met ‘levend verlies’.

Daarom bied ik ook ‘Brus in-zicht’- sessies aan. Een soort APK, maar dan voor brussen. Juist omdat elke levensfase andere issues kent en opnieuw lastig kan zijn. Het is niet zo vanzelfsprekend om je verhaal over je thuissituatie kwijt te kunnen.

Hoe leg je bijvoorbeeld uit dat je je soms enig kind voelt? Het is ook gewoon fijn om te kunnen praten met iemand die net wat verder weg staat. Zonder dat je eerst moet uitleggen wat het inhoud en hoe het voelt om een brus te zijn. Als (brussen)coach begrijp ik hen niet alleen, ik kan ze er ook in ondersteunen.

Hé brus, wie ben JIJ?

Je zal opmerken dat brussen vaak zorgzaam zijn, veel observeren, snel aanpassen, emoties wegstoppen en bewust gewenst/ongewenst gedrag tonen. Laat ze inzien dat ze niet de enige zijn en dat wat ze voelen niet vreemd is. En laat hen vooral hun verhaal vertellen. Wie ben JIJ?

In mijn praktijk Nice2Bme ben ik er voor kind én gezin. Naast kinderen werk ik ook met de ouders. Juist omdat het gezinsleven met elkaar verweven is. Wanneer ouder en kind samen (thuis) opdrachten uitvoeren groeit er bewustwording en begrip naar elkaar. Dit geeft een extra boost aan de relatie en gezinsdynamiek.

Ik help gezinnen (met een kind met een beperking) door ruimte te geven aan ieders emoties, onzekerheden en uitdagingen. Zodat ieder gezinslid de rust en ruimte krijgt die nodig is om zichzelf te blijven ontwikkelen.

Zodat iedereen kan zeggen en voelen: It’s Nice2Bme.

Bron: Kind en Coach magazine februari 2022