Aniek heeft geleerd te leven in het hier en nu

Het ging echt net zo lekker met Aniek

Ze ging steeds meer praten en steeds betere zinnen maken. Maar helaas is haar oorontsteking nu weer terug. Ik merk het geleidelijk aan. Ze keert meer in zichzelf en sluit zich af. Is sneller boos of verdrietig en wil geen nieuwe dingen proberen.

Gisteren ging haar oor weer open. Dat moet een opluchting voor haar zijn, want er stond zoveel druk op haar oor en de ontstoken rommel die eruit komt is zoveel dat ik het gewoon zielig vind dat dat allemaal in haar hoofd verborgen zit.

Nu gaan we weer het dokterstraject in. Moet ze nog een keer geopereerd worden aan haar oren of zal het deze keer meevallen en mag ze met wat druppeltjes en pijnstillers weer naar huis? Het is elke keer weer afwachten. En het kost haar veel tijd en energie. Tijd die ik haar zo gun om zich lekker te kunnen ontwikkelen, nieuwe dingen te leren en plezier te maken met de kinderen op haar school. Nu is het maar weer afwachten wanneer ze weer mee kan draaien.

Als kind bezig moeten zijn met beter worden en beter blijven past eigenlijk helemaal niet goed.

Een kind hoort zorgeloos door de tijd te gaan

Dat Sophie een verstandelijke beperking heeft maakt mij helemaal niks uit. Ik zou me haar niet eens anders kunnen voorstellen. Ze is lief, vrolijk en gelukkig over het algemeen. Een beter kind had ik mij niet kunnen wensen. Als ik een wens mocht doen zou ik dat ook niet eens veranderen, maar ik zou wel willen dat ze geen lichamelijke klachten meer had.

Het is voor haar gewoon om in het ziekenhuis te komen. Ze kent ook bijna iedereen van de afdeling waar we vaak zijn. Een afdeling waar ze trouwens erg hun best doen om alles zo kindvriendelijk en normaal mogelijk te houden. Ik hoop dat Sophie voor de feestperiode weer door deze ontsteking heen is. Ik weet zeker dat ze de feesten echt niet wil missen op school, hoe ziek ze zich ook voelt.

Wat ik geleerd heb van de afgelopen jaren met Sophie is vooral te leven in het hier en nu

Genieten van de momenten die goed gaan en proberen om je geen zorgen te maken voor de dingen die misschien wel of niet gaan komen. Dat laatste vind ik nog erg lastig. Maar alles heeft zijn eigen tijd. We zetten de schouders er weer onder.