Mirjam is licht verstandelijk beperkt en heeft Borderline

Dank je wel, je bent een topper!, stuur ik haar per app. Ik krijg een duimpje terug. Een duimpje betekent: f.ck you of stik erin of blijf uit mijn buurt, ik praat niet met jou. Ze heeft dat nooit letterlijk zo uitgesproken, maar ze stuurt altijd een duimpje terug op momenten dat je weet dat ze boos is of dat je te dichtbij komt wat haar gevoel betreft. In dit geval gaat het om het laatste.

Wisselende stemmingen, ook online

Morgen gaat ze mij waarschijnlijk per app vragen: ‘Vind je mij dan niet leuk genoeg om mee op vakantie te gaan? Houd je niet van mij? Ben ik te ingewikkeld voor je?’ of juist ‘Mama, ik mis je zo. Neem mij alsjeblieft ook mee. Het spijt me van alles, ik houd van je.’ Dat aantrekken en afstoten vind ik het allermoeilijkste om mee om te gaan. Het raakt me zo diep dat ik er soms letterlijk van moet overgeven, zo van slag raak ik ervan.

Natuurlijk had ik ook graag met haar gegaan en soms ga ik ook wel eens een weekendje met haar weg. Maar eerlijk gezegd ben ik meestal kapot als ik met haar ben weg geweest. Ik vind het niet leuk om over mijn eigen kind te zeggen, maar ze kost mij zoveel energie.

Burn-out, depressie, overspannen, allerlei stickertjes worden er op je geplakt

Misschien ligt het allemaal ook wel aan mij. Of eigenlijk weet ik dat wel zeker. Ik heb vroeger te veel naar haar pijpen gedanst. Ik ging te veel mee in haar wensen en behoeftes. Ook als ze heel dwingend waren. Ik wilde te graag voorkomen dat ze boos zou worden, dat de buren weer gingen dreigen dat ze de politie gingen bellen in verband met overlast en dat ze uit huis geplaatst zou worden.

Ik wilde te graag voorkomen dat ik zou moeten toegeven dat ik het niet meer aan kon. En ik kon het ook echt niet meer aan 5 jaar geleden. Ik weet het nog heel goed. Ik stond in de rij van de supermarkt en ineens overviel mij een verdriet dat ik niet meer kon stoppen. Vanuit het niets begon ik vreselijk te huilen. Ik heb niet eens meer mijn boodschappen kunnen afrekenen en ben door een onbekende naar huis gebracht. Ik bleef maar huilen en huilen. Mijn man werd van zijn werk gebeld en de kinderen zijn door mijn zus opgehaald. Burn-out, depressie, overspannen, allerlei stickertjes worden er op je geplakt als je je ineens anders gedraagt dan je normaal altijd doet. Ik wist het verschil niet eens tussen al die dingen, maar wat ik wel wist was dat er dingen anders moesten.

Emotioneel loslaatproces

Alleen in de weekenden komt ze tegenwoordig nog thuis en met vakanties. Na een moeizaam emotioneel loslaatproces kan ik nu zeggen dat het eigenlijk heel goed bevalt. Ook Mirjam oogt over het algemeen een stuk gelukkiger. Dat is ook wat ik moet proberen te onthouden. We zijn op de goede weg met elkaar.

Inmiddels weet ik ook dat je na een duimpje niet moet verder appen. Een duimpje is einde gesprek, het is haar manier van haar grens aangeven en die respecteer ik dan ook.

Morgen weer een nieuwe dag.

----------------------------------------------

Schrijfster van dit artikel Digna (39) is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar verhalen vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.