Als je hét gesprek moet voeren met de jongere brus

Tom heeft weer vier dagen privé-les gehad en ook al kan hij best lekker skiën, hij is in die vier dagen niet veel vooruit gegaan. En zeker niet in vergelijking met Nienke, die na vijf dagen groepsles, met veel flair een rode piste af snowboardt. Ook al zaten er alleen maar Duitse kinderen in haar klasje. En ook al moesten we vorig jaar niet alleen op Tom, maar ook nog op haar wachten.

En dat is wat we Nienke en onze oudste zoon Tiemen in die paar minuten die we hebben als Tom naar de wc is, proberen duidelijk te maken. Dat zij zich steeds sneller ontwikkelen dan Tom. En dat het daardoor lijkt alsof hij stil staat.

Zeker voor Nienke, die haar hele leven al samen met hem opgroeit en ‘m als haar maatje ziet, is dat een nieuw gezichtspunt. Ze is Tom niet alleen in alles voorbij, ze gaat hem ook nog ’ns steeds sneller voorbij. Nienke raakt in de pubertijd, ze gaat straks naar de middelbare school. Het wordt de komende jaren echt anders.

‘Het betekent natuurlijk niet dat Tom je broer en je maatje niet meer is’, leg ik uit. ‘Maar het betekent wél dat we moeten accepteren dat hij achteraan skiet. En nooit zo makkelijk van een rode piste af zal komen als jij nu kan.’

Ik hou het bij het ski-voorbeeld, Nienke maakt de vergelijking met alle andere aspecten van ons leven meteen zelf. Voordat ze nog meer kan zeggen, komt Tom alweer vrolijk en enthousiast op ons aflopen.

‘Kom je naast ons zitten op de bank?’ stelt Tiemen voor. Even later zit Tom trots te stralen tussen zijn broer en zus, die hopelijk ook over tien jaar nog geduldig op hem zullen wachten onderaan een blauwe piste.