Als hulpverlener wil je allesbehalve bedreigend overkomen

Ze staat er helemaal alleen voor om Wesley op te voeden.

Weet je wat het is met de moeder van Wesley, ze voelt zich eigenlijk altijd aangevallen. Zelfs als je alleen maar vraagt op het schoolplein hoe het gaat. Ze kan zo fel reageren of ze reageert helemaal niet en doet net alsof ze je niet hoort. We hebben inmiddels echt collega’s die liever niet meer het gesprek met haar aangaan om die reden.

Volgens mij is het een hele eenzame vrouw.

Ze staat er helemaal alleen voor om Wesley op te voeden en ik denk dat ze ook een heel beperkt netwerk om zich heen heeft van mensen die haar kunnen helpen. Inderdaad, ik denk het, want ze laat er helemaal niks over los.

Wesley is nou ook niet de meest makkelijke om op te voeden. Hij kan heel boos worden en dwingend naar zijn moeder zijn. Ik heb ook wel eens echt medelijden met haar als ik dat zo zie op het schoolplein.

We zouden het haar zo gunnen om thuis hulp te krijgen.

Gewoon iemand die even meedenkt. Iemand waarmee je kan sparren, nieuwe ideeën kan bedenken, kan helpen met opruimen of samen iets leuks doen. Maar de moeder van Wesley wijst alle hulp af. Ik denk dat het te maken heeft met een stukje trots. Dat ze wil laten zien dat ze dingen echt wel alleen kan.

Het leuke aan haar is, ze is zo’n moeder die er altijd is.

Als we afronding van de projectweek hebben of het is voorleesochtend of kijkdag. Ze komt echt altijd. Heel lief. Ik heb haar vaak proberen te betrekken door te vragen of ze vaker wil meehelpen op school, maar ze kijkt me dan altijd wantrouwend aan. Alsof ik haar vraag of ze door het vuur wil lopen of zo.

Als je een gesprek aangaat over haar zoon, dan wordt het al helemaal ingewikkeld.

Eén keer kwam hij op school met een grote scheur in zijn broek. Hij kon niet aan de juf vertellen hoe hij daaraan kwam. Toen de juf het aan het einde van de dag kwam vragen aan moeder of zij wist hoe dat kwam werd ze enorm boos. Als een leeuwinnenmoeder schoof ze Wesley achter haar rug en schreeuwde tegen de juf dat kinderen nou eenmaal weleens vallen en dat ze op school dan maar beter op moesten letten op het schoolplein.

De juf moest na dat gesprek huilen van de spanning toen ze eenmaal weg waren.

Eerlijk gezegd maak ik me weleens zorgen om Wesley en zijn moeder. We hebben geen idee hoe het er daar thuis aan toe gaat, want ze schermt alles heel erg af. Een keer hadden we een huisbezoek gepland staan, maar omdat de gymjuf blauwe plekken had gezien en dat gemeld had bij de juf belde moeder de afspraak af bij haar thuis.

Ik zou willen dat we moeder konden overtuigen van onze goede bedoelingen.

Dat we met haar samen konden werken en ze ons niet steeds als bedreiging zou zien. Vorige week stond ik aan de andere kant van het schoolplein. Ik zwaaide toen ik haar zag en ze zwaaide terug. Dat was al een mooi begin.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.

In haar werk is Digna ook nauw verbonden met autisme. Zij werkt nu ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders.