Erger je niet, verwonder je slechts.

‘Welzorg goedemorgen, met Anqelique hoe kan ik u helpen?’
‘Hi, met Stephanie, ik bel voor een reparatie van de aangepaste fiets van mijn dochter Anna’.
‘Is het een spoedgeval?'
‘Nee het is geen spoed. Ze gebruikt de fiets wel wekelijks en de fiets moet over 5 weken klaar zijn omdat we het meenemen op reis.’

Ik leg vervolgens precies uit welke twee klemmen kapot zijn en vertel dat de fiets onbruikbaar is.

‘Er komt eerst nog even iemand langs om te kijken, mevrouw van Witzenburg. Hiervoor wordt u volgende week teruggebeld’.
‘Kunt u hiervoor zelf geen afspraak maken? Of zal ik u anders een foto sturen?’, probeer ik nog.
‘Nee u wordt door mijn collega’s van de planning gebeld’

Geduld

Ruim een week later word ik gebeld door de afdeling planning en weer een paar dagen later gaat de bel. Een monteur van Welzorg houdt trots twee handvaten omhoog. ‘Deze heeft u nodig toch?’
‘Euh nee', antwoord ik. 'U bent hier toch om te kijken wat er precies stuk is?’

Het is eind mei als ik weer door Welzorg wordt gebeld.
‘We laten u weten dat er onderdelen worden besteld’
‘Wat fijn! En wanneer kan het dan gerepareerd worden', vraag ik.
‘Gaat u maar uit van 8 tot 10 weken.’ Van schrik schieten mijn ogen vol tranen.

‘8 tot 10 weken?! Dat kan niet, dan zijn we al op reis.
‘Ja, jammer dan’, is de enige reactie die ik krijg.
‘Waarom moet het zolang duren?’
‘Er moeten onderdelen worden besteld’, antwoordde de vrouw met een zucht.

‘Dat begrijp ik. Maar dat hoeft toch niet zo lang te duren? Zouden we dit proces kunnen versnellen?’
‘Nee dat kan ik niet doen.’
‘Is er iemand die dat wel kan? Kunt u mij doorverbinden?’
‘Nee dat mag ik niet.’
‘Heeft u zelf een idee hoe we dit proces kunnen versnellen?'
‘Nee.’
‘Zou ik het zelf kunnen bestellen?’
‘Dat kan, maar u mag niet zelf aan de fiets sleutelen. U heeft het van ons in bruikleen.’
‘Zou ik dan met een adviseur kunnen spreken?’
‘Nee, bij een reparatie is er nooit een adviseur betrokken.'

Geen verbinding meer

Ik hoor hoe wanhopig mijn stem klinkt wanneer ik uitleg hoeveel moeite en geld het heeft gekost om een speciale fietsendrager op maat voor de caravan te maken, zodat de fiets mee kan op reis. Net wanneer ik uitleg hoe belangrijk de fiets is voor Anna wordt plots de verbinding verbroken.

Ik staar naar m’n telefoon en bel gelijk terug. Opnieuw het hele verhaal. Opnieuw denkt niemand mee. Een week later bel ik weer. Opnieuw het hele verhaal. En dan...
‘Mevrouw we hebben wel een gelijkwaardig hulpmiddel voor u.’
‘Wat fijn! Ook een Hase Trets fiets?'
‘Nee, een bakfiets.’
‘Maar dat is toch niet gelijkwaardig?’
‘U kunt erop fietsen.’
‘Maar die past niet op de fietsendrager die we voor de Hase Trets fiets op maat hebben laten maken.’
‘U mag blij zijn dat we iets gelijkwaardigs voor u hebben gevonden.’
‘Laat maar...'

Ik besloot niet langer af te wachten en belde zelf met de leverancier van de fiets en binnen 24 uur was de fiets gerepareerd.

De afhankelijkheid

Mijn oma zegt altijd; erger je niet, verwonder je slechts. Ik verwonder me oprecht over de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) die ervoor zorgt dat mensen met een zorgvraag zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen en kunnen meedoen (participeren) in de maatschappij.

Een aantal hulpmiddelen die hiervoor nodig zijn, zoals in ons geval de aangepaste fiets, vraag je aan via de WMO. Ziet de gemeente (en in sommige gevallen de zorgverzekeraar) in dat een hulpmiddel nodig is, dan mag je deze “lenen”. Een fantastische constructie want hulpmiddelen zijn nou eenmaal onbetaalbaar.

Tegelijkertijd ben je dus afhankelijk van de WMO, of in andere (zorg) gevallen de zorgverzekeraar, of de Wet Langdurige Zorg (WLZ) etc. De aanvraagprocessen, de administratie, de afhankelijkheid en de regels van tussenleverancier zorgen dikwijls voor frustratie en machteloosheid.

Om je niet te ergeren maar te verwonderen, zoals mijn oma altijd zegt, is nieuwsgierigheid belangrijk. En ik was ook oprecht nieuwsgierig toen ik opnieuw Welzorg belde om te vragen waarom het via hen zolang moet duren.

Het antwoord was kort:
‘Mevrouw luister, u heeft echt tijd te veel zo te horen. Ik niet, dus ga iemand anders lastig vallen.’ De verbinding werd opnieuw verbroken.

Het is begin juni als de bel gaat. De Welzorg monteur houdt trots één klem omhoog. ‘Wauw, dat zijn geen 8 tot 10 weken’, zeg ik lachend. ‘Maar ik heb eigenlijk twee klemmen nodig.’ Fronsend kijkt de monteur naar de klem in z’n hand. Ik neem de klem van hem aan en bedankt hem vriendelijk. ‘Het is al geregeld!’

Erger je niet, verwonder je slechts...

De schrijfster van dit blog is Stephanie van Witzenburg. Stephanie is getrouwd met Ivo. Hun dochter Anna Sophie is geboren in 2013 met het syndroom van Down en een prikkelverwerkingsstoornis. Sinds haar geboorte schrijft ze blogs over het gezinsleven. Stephanie is naast initiatiefnemer van Stichting de Wereld van Anna Sophie, verliesbegeleider en coach voor naasten en mantelzorgers.

Meer informatie over de Wereld van Anna Sophie vind je hier.