Kameraadschap en respect onder sporters op Europees G-voetbaltoernooi

Ton en Monique zijn alweer 23 jaar de ouders van Sander. Zoals Ton het zelf zegt: 'Sander heeft geen steekje los, maar heeft er juist een paar teveel. Deze chromosoomafwijking heet het fragiele x syndroom en maakt Sander verstandelijk beperkt. Een bijzondere gozer dus.'

Ton schrijft over wat zij zoal meemaken. Deze keer gaat het over een G-voetbaltoernooi in Wenen. En over kameraadschap en respect.

We speelden dit weekend samen met elf andere Europese topclubs een G-toernooi in het stadion van Rapid Wien in Wenen.

Mooie namen, zoals Rapid Wien, Hannover, Salzburg, Juventus, en wij zijn Ajax | Only Friends. Ajax heeft nog steeds een mooie naam in Europa en dat merk je. Ik ben één van de twee coaches van dit team en Sander is één van de spelers.

We kwamen op vrijdagochtend aan. Met deze groep de luchthavens door is op zich al een avontuur, maar alles was goed voorbereid en liep gesmeerd. Met de bus naar het hotel en toen de stad in. We hebben een paar mooie, leuke en lekkere plekjes in het mooie Wenen gezien. Dat was een hele belevenis.

Op de zaterdag hebben we samen met Rapid Wien, Hannover en Juventus getraind.

Gewoon alle spelers door elkaar. Leuk om het onderlinge respect te zien en de vriendschappen die voor het weekend werden gesloten. Als Sander scoort dan doet hij de celebration van Cristiano Ronaldo. Hij rent dan eerst een half veld in de rondte, bij voorkeur richting publiek, springt hoog op en dan volgt het luide SSHHIUUUUW. Dat valt op.

Hij draagt ook het rugnummer 7 van Ronaldo. Hij scoorde nog een keer en toen rende er een speler van Juventus met hem mee het veld over en samen sprongen ze hoog op met hun gezichten naar elkaar toe. Het SSHHIUUUW klonk twee keer zo hard. Nog een nummer 7.

Die duo-celebration herhaalde zich bij ieder doelpunt van één van beide. En zo zagen we die zaterdag nog veel meer tekenen van onderling respect en kameraadschap. We zaten in het hotel samen met Juventus en Hannover. En daar ging het vrolijk verder.

Mooi om te zien dat die sporters met ‘een beperking’ blijkbaar geen beperking hebben in het sluiten van vriendschappen met ‘de vijand’ van morgen.

Want dat was de dag dat het toernooi gespeeld werd. Waarschijnlijk valt hier iets te leren voor ‘normale’ sporters en hun supporters.

We speelden de groepsfase van het toernooi in twee groepen van zes teams. We begonnen heel nerveus, soms echt even de weg kwijt in het veld. Extra veel wedstrijdspanning, opgeteld bij veel aanmoedigingen en geluid dat rondzong in het stadion, zorgde voor (te) veel prikkels bij een aantal spelers. Ze waren voor de coaches soms ook letterlijk en figuurlijk onbereikbaar. Maar ze sloegen zich er doorheen en de coaches ook. De eerste wedstrijden werden met minimaal verschil gewonnen en soms zelfs in het laatste minuut. Spanningen liepen hoog op en we moesten als coaches alle zeilen bijzetten om de boel in het gareel te houden.

Na de eerste twee gewonnen wedstrijden kwam de rust wat terug en werd ons vertrouwde goede spel ook weer zichtbaar. Zo wonnen we ook de andere wedstrijden in de groepsfase. We werden dus groepswinnaar. De winnaar van de andere groep werd Juventus en zo stonden beide nummers 7 in de finale tegen elkaar.

Actiefoto uit de finalewedstrijd tegen Juventus

In de finale werd er goed en hard gevoetbald, zonder dat het onsportief werd, maar van vriendschappen was even helemaal niets te merken.

Beide teams gingen vol voor de winst en gaven alles. Het kameraadschap kwam pas weer terug na het fluitsignaal. We feliciteerden Juventus met een goede 2-0 overwinning. Het verlies van de finale deed goed zeer, maar al snel realiseerden we ons dat we in de finale hebben gestaan van een groot internationaal toernooi in het imposante stadion van Rapid Wien tegen Juventus. Iets om heel trots op te zijn!

Ik schrijf dit verhaaltje op de terugweg in het vliegtuig. Trots op ons team en dankbaar en trots op iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Dit was een geweldig avontuur!