Wat een belachelijke diagnose!

Nu begint de zoektocht naar ‘wat is er misschien anders bij mijn kind’. Je neemt dit soort signalen natuurlijk serieus en gaat erover in gesprek. Op school, bij de huisarts, bij een specialist. Vaak is dat het begin van een lang traject van afspraken, onderzoeken, wachten, onzekerheid en nieuwe afspraken met specialisten of hulpverleners. En dan komt er een diagnose.

Een rare diagnose

In ons geval: ODD (Oppositional Defiant Disorder), oftewel een oppositioneel-opstandige gedragsstoornis. Heel eerlijk, daar had ik heel veel moeite mee. Sterker nog, ik vond het ronduit belachelijk. Wat nu te doen als je je niet kunt vinden in de diagnose? Bijvoorbeeld omdat het gedrag alleen maar op school voor komt en thuis niet? Of omdat jij het gedrag anders ziet?

Vertrouw op je gevoel

Wees loyaal aan jezelf. Je bent niet gek als je twijfelt aan een diagnose van specialisten. Jij kent je kind heel goed. Het is begrijpelijk wanneer jij je vraagtekens daar bij zet. Als jij je (nog) niet kunt vinden in de diagnose, zet dan vervolgstappen. Dit kan jouw gevoel bevestigen. Soms zal het juist de gestelde diagnose bevestigen, waardoor je beter in staat bent je hier wel in te kunnen vinden.

Vervolgstappen

• Blijf vragen stellen. Vraag om meer verduidelijking en uitleg over hoe de diagnose tot stand is gekomen. Vraag wat het vervolgtraject nu gaat zijn. Dit helpt om de context beter te begrijpen, wat ook een beter beeld kan geven op de gestelde diagnose. Hoe zorgvuldig is dit tot stand gekomen? Hoe ingrijpend is de consequentie van de diagnose en het behandeltraject? Hoe verhoudt zich dat tot het ‘probleem’?

• Vraag een second opinion. Als je echt denkt dat de diagnose niet klopt, zorg dan dat een tweede professional opnieuw bepaalt wat er aan de hand is. Natuurlijk is het vervelend om je kind opnieuw door diverse onderzoeken heen te leiden. Maar nog vervelender is een verkeerde diagnose of het knagende gevoel dat er toch iets 'niet klopt'.