Saar heeft een taal/spraak-achterstand

In eerste instantie had ik niets door

Dat er iets mis was met Saar heb ik eigenlijk heel lang niet door gehad. Saar was gewoon een rustig en stil kind. Altijd al geweest en mijn andere dochter ook. Ikzelf ben ook niet iemand die heel erg op de voorgrond staat, dus ik vond er eigenlijk niet echt iets geks aan. Ze praatte weinig, maar ik begreep haar altijd wel en haar vader en zus ook.

Andere mensen vroegen wel eens aan mij of ze wel kon praten, maar ik zei dan altijd dat ze gewoon erg verlegen was. En dat ze thuis gewoon kletste. Maar hoe ouder ze werd, hoe minder ik in mijn eigen verhaal ging geloven. Ze kletste thuis ook niet. Ze wees dingen aan en maakte af en toe geluidjes.

Regulier basisonderwijs bleek geen optie

Toen ze vier was ging ze naar school en daar viel het meteen op. De juffen vertelde dat ze ook geen tot weinig contact maakte met de andere kinderen en dat de uitleg van opdrachten veel te snel voor haar ging. Toen ze nog geen half jaar op school zat, moest ze er alweer af.

Ik was toen zo verdrietig. Het leek alsof mijn hele wereld instortte. Ik wist achter in mijn hoofd wel dat ze echt snel moest leren praten, maar nu ze van school moest werd het zo echt. Er werd gezegd dat ze een leerachterstand had. Een spraak/ taal achterstand. En ik dacht steeds, nou dan halen we die achterstand toch in. Dan hoeft ze toch niet meteen van school!?

Een achterstand die misschien niet is in te halen

Op haar nieuwe school hebben ze haar onderzocht en daar kwam uit dat ze een spraak/ taal ontwikkelingsstoornis heeft. Toen ik dat hoorde moest ik ook even slikken. Het woord stoornis klinkt toch ook meteen weer heel heftig.

Ook vertelde ze mij dat een ontwikkelingsachterstand meestal blijvend is voor het leven. Ik vind dat een verwarrende benaming. Het klinkt in mijn oren als iets wat je nog in kan halen. Ik vind het wel heel fijn dat Saar nu op een school zit die bij haar past en waar ze haar kunnen helpen om in haar tempo toch te leren.

Acceptatie is het moeilijkste

Gelukkig zijn er ook veel ouders op school die dezelfde gevoelens hebben gehad als ik, dat is echt heel fijn. Ik vond de overstap heel zwaar voor mezelf. Het leven accepteren zoals het is, is een van de moeilijkste dingen, denk ik. Gelukkig gaat het met Saar heel goed en dat is voor mij het allerbelangrijkste.