Moeten we echt een labeltje plakken?

Met extra ondersteuning lukte het ook niet meer

Mijn dochter Emma heeft wat moeite met leren. In het begin leek het nog wel mee te vallen. Ze liep wat achter en kreeg daarom extra ondersteuning in de klas. Maar op een gegeven moment ging het niet meer, volgens de juf.

Emma werd steeds vaker buiten de klas geplaatst om te werken, maar als ze alleen zat zonder begeleiding dan deed ze daar ook niet veel. Groep 2 heeft ze twee keer gedaan en daarna groep 3 op het regulier onderwijs. Helaas lukte dat echt niet. Emma bleef niet op haar stoel zitten, had geen zin om te werken en stoorde de klas.

De juf dacht aan ADHD

De juf zei al wel eens dat ze dacht dat Emma ADHD heeft, maar ik dacht, dat het wel mee zou vallen. Ik bedoel, wie heeft er tegenwoordig geen ADHD? Het lijkt wel alsof iedereen tegenwoordig een stempel krijgt. Nou, op mijn kind geen stempels hoor, dacht ik toen nog.

Halverwege groep 3 ging het zo slecht met Emma op school dat we toch zijn gaan kijken naar een andere school. Emma zelf was erg opgelucht dat ze naar een andere school mocht. Ze werd gepest en ze kon de strikte regels niet aan.

Speciaal onderwijs

Voor mijzelf was het wel moeilijk om te accepteren. Waarom lukte het haar niet om hier school te volgen? Waarom lukt het onze andere dochters wel? Heb ik iets verkeerd gedaan? Had ik haar beter moeten helpen? Ik heb mijn hoofd er vreselijk vaak over gebogen, maar ik weet de antwoorden gewoon niet.

Op haar nieuwe school is Emma heerlijk op haar plek. Ik zie een veel gelukkiger kind en de mensen die er werken zijn heel geduldig met haar. Maar ook op deze school willen ze Emma weer laten testen. Op ADHD, autisme en dyslexie. Persoonlijk wist ik niet eens dat je ook nog allemaal dingen door elkaar heen kan hebben.

Een lastige keuze voor ons als ouders

Ik weet het allemaal even niet. Ik heb aan school aangegeven dat wij hier even over na moeten denken als ouders. De school dropt het gewoon bij ons alsof ze een broodje aan ons willen verkopen, maar voor ons is dit best wel heftig om te horen. Wat nou als eruit de testen komt dat ze dit allemaal heeft, wat moeten we er dan mee? Maakt dat haar leven beter of ze het wel of niet heeft?

Moeten we niet weer terug naar een kind gewoon lekker een kind laten zijn?