Omgaan met autisme kind: soms een worsteling voor ouders

Het is echt niet dat alles in mijn gezinnetje perfect hoeft te zijn. Ik bedoel, toen ik mijn man ontmoette had hij al 2 kinderen die om de week bij ons wonen. Ik ken ons leven samen niet anders dan dat we rekening moeten houden met verschillende situaties.

Lastig te accepteren

Als ik naar Guus kijk zie ik een hele leuke lieve jongen. Hij is zo slim. Je moet hem eens zien als hij modelvliegtuigjes in elkaar zet. Dat is echt niet gemaakt voor een 7-jarige, maar hij kan dat zo goed. Hij kan ook al lezen en kleine sommetjes maken. Naar mijn idee loopt hij wat niveau betreft helemaal niet achter.

Op school denken ze daar helaas anders over. Guus blijft daar niet stilzitten en wordt erg snel boos. Een groot deel van de dag werkt hij op de gang. Zogenaamd voor meer rust voor Guus, maar ik denk dat de juf hem gewoon te storend vindt in de klas.

Het doet me pijn dat mijn kind zo wordt afgezonderd. Hij heeft al moeite met vrienden maken en als je hem dan ook nog eens de halve dag buiten de klas laat werken, wordt dat er niet makkelijker op voor hem.

Na een aantal gesprekken op school hebben we ermee ingestemd om hem te laten testen. Maar wat daar uit komt kan ik bijna niet geloven.

Autisme herkennen kind

Op school komt hij niet goed tot zijn recht, maar als ik met hem thuis alleen ben dan gaat het prima. Hij kan het wel, hij laat het alleen niet zien. Het lijkt mij dat je daar niet een IQ op kunt baseren.

Dat hij autisme heeft vind ik ook moeilijk te accepteren, maar daar kan ik mij wel meer bij voorstellen. Ik heb er veel over gelezen en herken echt wel dingen bij Guus. Hij heeft bijvoorbeeld hele specifieke interesses zoals vliegtuigen en luchtvaart en praat daar veel over. Verder is hij moeilijk van zijn plan af te brengen en kan hij slecht tegen drukte.

De leerkrachten willen eigenlijk dat hij naar een andere school gaat. Een school die beter bij hem aansluit en waar ze beter weten hoe ze hem gemotiveerd krijgen om aan het werk te gaan.

Naar een andere school, een paar dorpen verderop.

Hij zal dan met een busje gehaald en teruggebracht worden. Op de een of andere manier is dat een heel ding voor mij. Ik zag zo voor me dat we lekker op de fiets naar school gingen, dat we na schooltijd andere kinderen mee naar huis namen, die bleven spelen of eten.

Als hij naar de school gaat van het busje gaat dat allemaal niet gebeuren. Misschien is het heel overdreven, maar ik heb al meerdere keren gehuild op het moment dat ik alleen al aan dat busje dacht.

Mijn man vindt dat we de nieuwe school een kans moeten geven en school zelf staat te popelen om hem uit te zwaaien.

Het voelt voor mij alsof ik niet eens een keuze heb.

Er is helemaal geen tijd om te huilen of na te denken, de papieren moeten ingevuld worden om zijn plek te kunnen garanderen. Maar ik ben daar nog helemaal niet klaar voor in mijn hoofd.

Het liefst zou ik willen dat we de tijd gewoon een jaartje stil kunnen zetten. Dat ik in dat jaar kon nadenken wat ik eigenlijk belangrijk vind voor mijn kind en waar ik van denk dat hij van zal groeien. Maar ik weet dat dat zo niet werkt...

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.