Mijn neefje Daniël heeft het syndroom van Down

Zoveel anders als ik vooraf had gedacht

Nu, 7 jaar later, weet ik het antwoord. Mijn neefje Daniël is het mooiste cadeau dat onze familie had kunnen krijgen. Ja, ons leven is anders dan ik ooit had verwacht, maar het is ook rijker, intenser, en gevuld met meer liefde dan ik me had kunnen voorstellen.

Daniël heeft een glimlach die een kamer laat oplichten. Als hij lacht, lacht zijn hele gezicht mee. Hij maakt ook schattige geluidjes die ik nergens anders heb gehoord. 'Daniël-geluidjes' noem ik ze. Hij begroet iedereen, zonder schroom of oordeel. Het lijkt wel alsof hij nooit twijfelt of mensen hem wel mogen. Een eigenschap die ik en vele mensen met mij ook graag zouden willen hebben, denk ik. Mijn neefje weet gewoon dat hij geliefd is.

De keerzijde

Maar niet alles is altijd even makkelijk.Daniël heeft meer tijd nodig om dingen te leren. Zijn eerste woordjes kwamen later en voordat hij echt ging lopen waren we al jaren verder. Soms raakt hij gefrustreerd als de wereld niet met hem meewerkt en dan zie ik mijn zus worstelen om een manier te zoeken om hem daarbij te helpen. Zijn buien kunnen zo heftig zijn. Ik heb dan weleens te doen hoor, met mijn zus en haar man. Maar mijn zus is een heel rustig en kalm mens gelukkig. Heel anders dan dat ik ben.

Het 'anders' zijn is zijn kracht

Mijn zus zeg dat Daniël alles heel intens voelt, van blijdschap tot verdriet en dat je je gevoel moet laten stromen om te kunnen groeien.

Wat ik het meest bijzonder vind, is hoe hij mij leert kijken naar de kleine dingen. Als ik haastig door de stad loop, trekt hij me soms aan mijn hand om een etalagepop een high five te geven of om even stil te staan bij een straatmuzikant. Hij ziet schoonheid in dingen die ik voorbij zou lopen.

Ik weet dat mijn zus en haar man zich soms zorgen maken over de toekomst. Ze vragen zich af hoe zelfstandig Daniël zal worden, of hij geaccepteerd zal worden, of hij gelukkig zal zijn. Maar als ikDaniël zie spelen met zijn vriendjes dan voel ik gewoon dat alles goed komt. Niet op de manier die de wereld misschien verwacht, maar op zijn eigen unieke manier.

Daniël is anders, ja. Maar dat is juist zijn kracht. Hij leert ons allemaal om liefdevoller te kijken, om langzamer te leven, om elk moment intenser te voelen. En als tante van deze bijzondere knul, kan ik alleen maar zeggen: ik had hem op geen enkele manier willen missen.