En dan heeft ze ook nog eens ADHD!

We waren samen, zonder onze dochter, bij de kinderarts om de uitslag van een reeks onderzoeken te bespreken. ‘Tja,’ zei de arts, ‘alles wijst toch echt wel op een stevige vorm van ADHD.’ In mijn hoofd viel een hele rits puzzelstukjes op zijn plek. Ik herkende het gedrag van onze dochter in de beschrijving van de arts. En zuchtte diep.

Eigenlijk wisten we natuurlijk al dat ze ADHD heeft, maar nu het ‘echt’ zo is, is het heftig en complex. Symptomen herkennen is gewoon anders dan een extra stoornis erbij krijgen, bovenop alles wat we al weten. Ik kon in die spreekkamer alleen maar knikken.

Lief, maar ingewikkeld

Onze dochter is lief, grappig, maar ook ingewikkeld. Ze heeft een licht verstandelijke beperking. Ze praat goed, maar snapt lang niet alles. Omdat ze er met haar blonde haren en ronde gezichtje leuk uit ziet, duurt het altijd even voordat mensen snappen dat er iets met haar is. Voor onze dochter duurt dat ‘even’ meestal veel te lang en is ze alweer vier hink-stap-sprongen verder.

Naast die verstandelijke beperking heeft ze een stofwisselingsziekte, waardoor haar lichaam niet altijd kan wat ze wil. Dat leidt tot frustratie en soms tot woedeaanvallen, waarbij ze zichzelf verwondt. Niet zo gek dus, dat ik geen idee heb hoe we het nieuws over die extra label aan haar moeten vertellen. Ik wik en weeg en weet het nog steeds niet als het taxibusje komt aanrijden dat haar van school naar huis brengt.

Druk gebarend stapt ze uit: ‘Mama, mama, luister. Karin….’ De rest van haar zin gaat verloren in de herrie waarmee ze binnenkomt. Ik zet thee en ga met haar aan tafel zitten. ‘Wat is er met Karin?’ ‘Karin heeft iets met letters, wat was het ook alweer?’ Ze schuifelt op haar stoel, springt op en haalt haar agenda uit haar tas. Ik verwacht al dat ze Karin vergeten is en iets anders wil laten zien, maar nee.

‘Ik heb ‘t opgeschreven. A-D-H-D heeft ze. Wat is dat?’ Ik verschiet van kleur en leg het haperend en in het kort uit. 'Hé, dat heb ik ook!' zegt ze verrast. 'Ik ben ook zo druk en snel afgeleid. Ik wil ook steeds op en neer springen en hou helemaal niet van stil zijn. Heb ik dat ook, A-D-H-D?'

Gezellig samen ADHD

Ik doe mijn mond open en weer dicht, ik voel dat het zweet me uitbreekt. Wat is wijsheid? Ik denk aan de frustratie over haar medische problemen en wil liever wachten. Maar nu ontkennen en daar later op terugkomen, is onmogelijk. ‘Ik denk het wel mama’, neemt ze me dan alle wind uit de zeilen. ‘Toch?’ Ik knik en vertel wat de kinderarts heeft gezegd. ‘Dan hebben Karin en ik hetzelfde, dat is leuk’, lacht ze en duwt haar stoel naar achteren. ‘Zullen we een spelletje doen, of puzzelen. Of nee, ik ga even naar buiten. Mag ik nog thee?’

Ook nu blijkt weer dat eerlijk zijn naar je kind altijd de beste route is. En dankbaar zijn voor hulp uit onverwachte hoek, in dit geval klasgenoot Karin.