De rauwe emoties zullen er altijd zijn, en dat mag

Een hele ervaring voor twee jonge guppies

Zie ons verliefd naar elkaar kijken. Ik 29 jaar en Wilfred 31. Twee verliefde jonge guppies. Na acht uur samen puffen en hijgen (ik iets meer dan hij) werd onze eerste zoon geboren. Wat waren we blij. En wat voelde ik me krachtig, een powerwoman! Ik had gewoon een kind op de wereld gezet. Wat een ervaring. Wat een ellende. En wat een heerlijk moment.

Deze foto is echt een paar minuten, nadat Joas ‘eruit was gevallen’ (hmm hmm 🤔), door de verpleegster gemaakt. Ze probeerde ons vanuit alle hoeken mooi op de foto te krijgen. Kijk ons nog onschuldig blij zijn. We wisten nog niks. Ik kan me dit moment ook nog zo goed herinneren. Joas in mijn armen. Mijn man vol trots naast me. Ik mezelf tevens afvragend of ik ooit wel weer zou kunnen lopen en zitten, maar dat terzijde.

Of we wisten dat Joas anders was?

Of we het zagen? Nee! Want hoe weten wij nou hoe een kind eruit moet zien dat zojuist, verfrommeld en onder het slijm en bloed, ter wereld is gekomen. Dit is mijn eerste kind. Mijn eerste zoon.

Deze foto laat me weer voelen hoe ik me voelde vóórdat ons werd verteld: ‘Wij vermoeden dat uw zoontje downsyndroom heeft!’ Ik voelde me onbezorgd. Ik was blij. Ik was moeder! Eindelijk kon ons leven als gezin gaan beginnen. Een gezin van drie.

Een paar uur later was alles anders

Tevens laat deze foto me weer de rauwe emoties voelen die we een paar uur later ervaarden. Toen met één zinnetje ons hele leven upside'down' werd gekeerd. Deze foto is echt een keerpunt in ons leven.

Altijd als ik terugdenk aan de bevalling, van al mijn kinderen, heeft dit zo’n impact. Die van Joas misschien net iets meer. Wat een rollercoaster. Kan ik het ooit helemaal verwerken? Ik denk het niet. En ik denk ook niet dat ik dat wil. Ik zal altijd die rauwe emoties kunnen oproepen. Omdat ik ook vind dat die er mogen zijn. Want dat was toen hoe ik mij voelde, en ik kan dat niet veranderen. Het heeft een plekje diep in mijn hart.

Dit keerpunt zorgde ook voor groei

Bovendien geeft het zo goed weer hoe ver we zijn gekomen. Hoe we zijn gegroeid als mens, als ouders, als man en als vrouw. Moeilijk? Ja, dat was het zeker. Is het het waard? JAZEKER! Het neemt een stukje onschuld van je weg. Maar hierdoor waardeer je alles des te meer. Je gezin, je kinderen, elke ontwikkeling, de gezondheid van iedereen om je heen.

Deze foto, dit moment, inmiddels alweer 10 jaar geleden, heeft me ook gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.