De band tussen mijn zoon en mij doet mijn vaderhart goed

Elke ochtend begint hetzelfde. Ik hoor het gestommel in de kamer naast me, gevolgd door het vrolijke gebrabbel van Bart. Hij is 11, maar in veel opzichten nog altijd mijn kleine jongen. Terwijl ik mijn voeten uit bed zwaai, roep ik: "Goedemorgen topper!" Dat is voor hem een teken dat hij uit bed mag en meteen hoor ik zijn voetstappen op de gang. Ik heb vroeger weleens gedacht dat het verwarrend voor hem was omdat hij misschien dacht dat zijn naam 'topper' is. Maar hij reageert er zo goed op dat ik denk dat het wel meevalt.

Mijn vrouw draait meestal vroege diensten en dus zijn de ochtenden voor mij. Voorheen probeerde we nog weleens als mijn vrouw vrij was dat ze dan hem uit bed haalde, maar daar is Bart duidelijk niet blij mee. Het is echt een ritueel tussen ons en daar hecht hij duidelijk veel waarde aan. En eerlijk gezegd doet dat mijn vaderhart ook erg goed.

Meestal stormt hij naar binnen en slaat zijn armen om me heen. Zijn knuffels zijn stevig, zonder enige terughoudendheid. Ik knuffel hem terug en voel daarbij zijn warme en oprechte liefde.

Bart is anders. Dat wist ik al vroeg. Hij leert langzaam, begrijpt de wereld niet zoals anderen dat doen. Waar leeftijdsgenoten zelfstandig worden, heeft hij me nog nodig bij de kleinste dingen. Maar wat hij tekort komt in begrip compenseert hij met enorm veel liefde. Zijn enthousiasme is grenzeloos en zijn blijdschap puur.

Aan de ontbijttafel wiebelt hij op zijn stoel. ‘Vandaag pak?’ vraagt hij met grote ogen. Ik glimlach. Hij weet het antwoord al, maar vraagt het toch elke zaterdag. "Ja Bart, we gaan vandaag naar het park."

Het park is onze plek. Terwijl andere vaders hun zoons leren voetballen of fietsen, rennen wij samen over het gras, gooien we stenen in de vijver en lachen we om niets. Vandaag is geen uitzondering. Hij vindt een tak en zwaait ermee als een ridder.

Ik lach en speel mee. Ik moet oppassen voor zijn krachtige slag. Hij kan niet goed aanvoelen of iets te hard is of niet. Hij giert van plezier. In zijn ogen ben ik de beste vader ter wereld denk ik, gewoon omdat ik er ben.

Soms denk ik na over de toekomst. Over hoe lang ik hem kan beschermen, over wat er gebeurt als ik er niet meer ben. Die gedachten drukken zwaar op mijn hart. Maar als ik naar Tim kijk, naar zijn sprankelende ogen en zijn open, liefdevolle blik, besef ik dat vandaag telt. Dat onze band sterker is dan welke onzekerheid dan ook.