Dat kind heeft gewoon te luisteren!

Esther is moeder van Teun (6), die een beperking heeft. Ze schrijft regelmatig over haar gezinsleven en de uitdagingen waar zij mee te maken heeft.

Deze keer gaat het over de reacties van de mensen in haar omgeving, die nogal eens beter denken te weten wat goed is voor haar en haar zoon.

Dat kind heeft gewoon te luisteren.

De moedermaffia, die altijd denkt het beter te weten, ‘want dat hebben ze zelf zo ervaren’ dus dan werkt het voor ons ook zo. Of de opvoedpolitie, die denkt dat alles zomaar is op te lossen met wat pedagogische methodieken, als je maar volhoudt en consequent genoeg bent.

Er zijn mensen die zelfs verbaal agressief worden en dingen zeggen als: 'Dat kind moet gewoon een paar goede klappen krijgen.' Of: 'Dat kind heeft maar gewoon te luisteren.' 'Geef hem maar een week aan mij mee, dan is het zo over.' Yeah right!

Ik weet niet wat ik erger vind, iemand die zich ongegeneerd bemoeit met het gedrag van mijn kind en hoe ik daarmee omga. Of iemand die denkt dat een stoornis als ADHD een modetrend is in plaats van een serieuze uitdaging.

Ik word er heel cynisch van en moet alle zeilen bijzetten om mij op zo’n moment te beheersen.

En ik besef ook dat het beter is om te zorgen dat mijn omgeving het begrijpt.

Mijn kind heeft naast gedragsproblemen ook een nierziekte. Daardoor is hij vaker moe vanwege de verminderde afvoer van afvalstoffen uit zijn lichaam. Iedereen neemt dat klakkeloos aan, omdat het in de bloedwaardes aantoonbaar is.

Zijn autisme en ontwikkelingsachterstand zijn niet te zien in zijn bloedwaardes, maar aan bepaald gedrag. Het komt door een andere informatieverwerking en door het feit dat zijn functioneringsniveau anders is dan zijn kalenderleeftijd.

Hoe mijn kind zich gedraagt laat zien hoe hij zich van binnen voelt en hoe hij de wereld beleeft.

Net zoals ik geen invloed heb op zijn bloedwaardes, heb ik ook geen invloed op zijn gedrag en op de snelheid waarmee hij zich ontwikkelt.

In dat opzicht is het dus niet anders dan zijn verstoorde nierfunctie. Je zegt toch ook niet: 'Gewoon een kwestie van ‘een goede opvoeding’ en dan zullen zijn nierwaardes wel ‘normaal’ gaan doen?' Of: 'Nou, nu moeten zijn nierwaardes maar eens gaan luisteren hoor!' Nee, want elk weldenkend mens begrijpt wel dat het zo dus niet werkt.

Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag van mijn kind.

Zoals ik ook niet verantwoordelijk ben voor zijn nierziekte. Ik ben ook niet verantwoordelijk voor de gevoelens van de mensen in mijn omgeving, of hoe zij hun emoties uiten tegenover mij en mijn kind.

Ik ben wél verantwoordelijk voor de gezondheid en het welzijn van mijn kind. En daar doe ik alles voor.

Esther Etman schrijft blogs over haar gezinsleven met haar man Ramon en zoon Teun. Toen Teun in september 2016 geboren werd, begon hun bijzondere reis als ouders.

Het werd meteen ook een extra uitdagende reis, toen bleek dat bij hen meteen al alles anders ging. Teun werd namelijk geboren met het Feingold syndroom.

In de verhalen van Esther lees je meer over de uitdagingen waar hun gezin mee te maken krijgt.

Meer over 'De Etmannetjes' lees je hier.