Dans je mee?

Een beetje ingewikkeld

We hadden al een tijdje het voornemen om te gaan kijken naar een leuke dansschool. Maar op de één of andere manier kwam het er steeds niet van. Of kregen we gewoon geen reactie na het sturen van een mailtje of een meisje met Down ook welkom was om te komen dansen. Of we kregen de reactie dat dat toch wel een beetje ingewikkeld zou zijn. Zonder dat ze Lies ooit hadden gezien. ( ja, echt waar..)

Toen ik vorige week op school vroeg naar tips voor een leuke dansschool bij ons in de buurt, werd er eentje meerdere keren genoemd. Na een mailtje waarin ik een korte typering gaf van Lies en eindigde met de opmerking “En oh ja, Lies heeft het syndroom van Down”, wachtte ik toch best gespannen af. Ik gun het Lies zo, om gewoon lekker mee te kunnen doen met leeftijdsgenootjes. Te doen wat ze het liefste doet, dansen!

We zien wel!

Mijn spanning bleek echter totaal niet nodig, want een dag later was er reactie: Lies was meer dan welkom en kon mee komen dansen met leeftijdsgenootjes in het hip-hop showdance klasje. Toen ik vroeg of ze nog wat toelichting nodig had over Lies, was het antwoord van de dansjuf: “Nee hoor, ze komt eerst maar eens lekker meedansen en dan zien we wel”. Kijk, daar hou ik van. Heel erg zelfs.

En toch, dat ik bemerkte dat ik blij verrast was, of eigenlijk een beetje verbaast, zei ook wel wat. Want hoewel dit eigenlijk een volkomen normale reactie is bij de aanmelding van een kind dat een proefles komt volgen, is dit wat we niet zo heel vaak meemaken. Dat mensen een open blik hebben, dat ze denken in mogelijkheden. En vooral kijken naar Lies, in plaats van naar haar diagnose en daar geen voorbarige conclusies aan verbinden.

Een goede zet

En och… wat pakte het goed uit. Het was best even spannend tussen allemaal nieuwe kindjes die al getraind waren in het doen van de pasjes. Na even de kat uit de boom te hebben gekeken en met mama nog veilig in de buurt, kwam Lies steeds meer los.

Dat een aantal meiden Lies lieve bemoedigende woordjes toefluisterden; “Kijk zo, doe mij maar na” en haar heel lief voordeden en naast haar kwamen staan, hielp haar nog sneller ontdooien. Na een kwartiertje deed Lies al volop mee. Met de nieuwe pasjes, vol enthousiasme, net een tikkeltje uit de maat, maar zeker niet slecht voor een eerste keer.

Deze meiden zijn goed in inclusie

Zo grappig om te zien dat die kids wel opmerken dat er iets anders is aan Lies, maar dat al snel de normaalste zaak van de wereld vinden. En nog leuker om te zien hoe sommige meiden al een kanjer zijn in denken in mogelijkheden. Zo wilde Lies bij het tikkertje doen als warming up, absoluut niet de 'tikker' zijn toen zij werd getikt. Toen zei een van die meiden “Nou, dan tik je mij toch, dan ben ik hem!” Hatsiekiedee, zo doen we dat!

Dit is inclusie zoals het bedoeld is: leren denken in mogelijkheden. Daar wordt iedereen beter en leuker van!