Tweeling Bo en Liz (7) zijn te vroeg geboren

De zwangerschap verliep eigenlijk heel goed.

De meiden groeiden prima en er was niks bijzonders te zien. Wel werden we goed in de gaten gehouden omdat we een ééneiige tweeling kregen.

Bij 30 weken voelde ik mij niet goed. Ik bouwde mijn werk af en ging extra vaak naar de verloskundige. Alles leek nog prima te gaan, maar bij 31 en een halve week kreeg ik ineens koorts.

We werden met spoed opgenomen in het ziekenhuis.

Ik moest zo stil mogelijk liggen om de meiden zo lang mogelijk in mijn buik te houden, maar na 3 dagen was ik zo ernstig ziek dat ze met spoed gehaald werden.

Natuurlijk waren ze veel te vroeg. Vooral de ontwikkeling van de longen was nog niet compleet.

Als mensen mij vragen hoe ik het vond om moeder te worden weet ik niet goed wat ik moet antwoorden.

Ik voelde een enorme haast, onrust, vermoeidheid, zorgen, angst. Ik denk niet dat ik kan zeggen dat ik die eerste weken ook maar ergens van kon genieten.

Ik was vooral bezig met hopen dat het goed zou komen met de meiden. En gelukkig was dat ook het geval. De eerste tijd was heel erg pittig, ziekenhuis in ziekenhuis uit, maar uiteindelijk wen je ook daar aan.

Als ik nu naar Bo en Liz kijk voel ik zo’n enorme trots.

Natuurlijk weet ik ook dat ze achterlopen in hun ontwikkeling en zijn we nog steeds regelmatig in het ziekenhuis te vinden, maar als je eens wist waar we vandaan komen.

Ik had nooit durven dromen dat we nu kunnen lachen, stoeien en leren met elkaar.

Alle angst en stress van de eerste jaren heeft plaats gemaakt voor zoveel trots. Hoe klein en kwetsbaar ze waren in het begin en hoe dapper en sterk nu. Onze meiden zijn zo krachtig geweest en ik heb echt grote bewondering voor ze.

Ze gaan naar een hele fijne school.

Bo en Liz gaan naar het speciaal basisonderwijs. Ze worden goed begeleid en er wordt gekeken welk niveau bij ze past.

Sommige ouders op school hopen dat hun kind later toch nog naar het reguliere onderwijs gaat, maar ik hoop vooral dat het zo goed blijft gaan als nu. Ze hebben al zoveel meegemaakt in hun korte leventje, ik gun ze een heerlijk rustige schooltijd verder en vooral veel plezier.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.