Joas maakt mij bijzonder!

Het begin was moeilijk voor mij, ik rouwde om het kindje dat ik niet had gekregen.

Ik was boos op alles en iedereen en vooral op mijzelf, de perfectionist. De persoon die altijd alles goed wilde doen en overal de beste in wilde zijn. In mijn leven was ik altijd bezig met de volgende stap. Hoe kon ik dingen beter maken, meer bereiken, meer resultaat boeken? Dingen plannen voor de toekomst.

Je ontmoet een leuke vent, je hebt een leuke baan. Je gaat samenwonen, trouwen, je raakt snel zwanger. Het perfecte pad en het perfecte plaatje, alles liep op rolletjes. De zwangerschap ging echt prima. Ik voelde me goed, we hebben zelfs nog gebackpackt met z’n tweetjes in Azië. De bevalling viel me reuze mee (met dank aan een heerlijk pompje met doezel-spul, een aanrader). En toen kwam het nieuws.

‘We vermoeden dat uw zoontje het Downsyndroom heeft.’ BAM, niks, verdoofd, overleving.

Hoe kon mij dit nou gebeuren? Wat mankeert er aan mij? Ik heb toch alles goed gedaan? Waarom word ik gestraft? Ik was heel heel héél boos. Ik voelde totaal geen band met mijn kindje. Alles wat iedereen me vertelde wat zou gebeuren na de bevalling, wat ik zou voelen, gebeurde niet en voelde ik niet. Mijn perfecte leven was niet meer perfect.

Na het lezen van onderstaand gedicht, geschreven door Erma Bombeck, ging ik anders tegen de situatie aankijken.

Dit gedicht heeft me echt door moeilijke tijden heen gesleept. Het liet me zien dat ik misschien toch die sterke vrouw ben. Ik zie er veel eigenschappen van mezelf in terug. Misschien ben ik wel uitgekozen, juist omdat ik dit kan. Ik KAN dit!!! Inderdaad, ik ben niet geduldig. En ja, ik ben heel eigenwijs en onafhankelijk! En ja, ik ben egoïstisch genoeg om te zeggen: ik hou van me-time. Ik KAN dit!!

Toen ik langzaam maar zeker meer vertrouwen kreeg in mijzelf, merkte ik dat de band tussen Joas en mij begon te groeien, na lange tijd.

Uiteraard was ik er voor Joas, dagelijks in het ziekenhuis, maar ik was er ook niet. Snap je? En na maanden van verdriet en boosheid, voelde ik me rustiger worden en steeds verliefder worden op mijn kleine froemel. Mijn kleine onschuldige, hulpeloze froemel. Ik besefte dat, als ik er als moeder al niet voor hem kan zijn, wie dan wel? De persoon die hem 9 maanden heeft gedragen. Die 9 maanden liefdevol tegen hem heeft gepraat en heeft beloofd er voor hem te zijn.

Hij kan hier niks aan doen. Hij heeft hier niet om gevraagd. Hij is gewoon Joas. Maar hij is MIJN ZOON! Ik wil hem beschermen, ik wil hem geborgenheid bieden, ik wil hem troosten als hij verdrietig of ziek is, ik wil met hem knuffelen en hem laten schaterlachen, ik wil voor hem vechten om het zo ver mogelijk te schoppen in deze maatschappij, maar ik wil vooral dat hij zijn passie vindt en dat hij gelukkig wordt. En inderdaad, wij genieten meer van elke stap (na veel ongeduldigheid van mijn kant uiteraard ;)). Het is niet vanzelfsprekend dat je kind gaat lopen, dat je kind gaat praten, dat je kind überhaupt zelf zijn eten eet.

Hij maakt mij niet minder. Dat ik dat ooit heb kunnen denken. Hij maakt mij bijzonder, hij maakt ons hele gezin BIJZONDER!

God kiest een moeder voor een gehandicapt kind.

(Gedicht van Erma Bombeck)

Sommige vrouwen worden per ongeluk moeder, sommige door een bewuste keuze, enkelen door sociale druk en enkele doordat het zo hoort. Dit jaar alleen al zullen er bijna 100.000 vrouwen zijn die moeder worden van een gehandicapt kind.

Heb jij je wel eens afgevraagd hoe die worden geselecteerd? Op de een of andere manier stel ik me voor, dat God over de aarde zweeft om de vrouwen uit te zoeken, met de grootst mogelijke zorgvuldigheid! Terwijl Hij ze observeert, geeft Hij een engel instructies om het op te schrijven in een enorm groot boek!

“Ärmstrong, Beth; een zoon met als beschermheilige Matthew.”

“Forrester, Majorie; een dochter met als beschermheilige Cecelia.”

“Rudledge, Carrie; een tweeling met als beschermheilige ….. geef haar Gerard maar. Want hij is gewend aan godslastering.”

Tenslotte geeft hij een naam door aan de engel en glimlacht. Geef haar maar een gehandicapt kindje.

De engel is nieuwsgierig. “Waarom een gehandicapt kindje voor haar?? Ze is altijd zo gelukkig en blij.”

“Juist daarom!” lacht God.

“Als ik een gehandicapt kindje over zou laten aan een moeder die niet weet wat geluk en blijdschap is, dat zou pas wreed zijn!”

“Maar heeft ze ook geduld?” vraagt de engel.

“Ik wil niet dat ze te geduldig is, want dan zou ze verdrinken in zelfmedelijden en wanhoop. Als zij eenmaal over de eerste schrik en teleurstelling heen is, kan ze het aan. Ik heb haar vandaag eens gadegeslagen en ze is eigenwijs en onafhankelijk. Ze zal haar kind moeten leren leven in haar wereld en dat zal niet gemakkelijk zijn!!

“Maar Heer, ik denk dat ze niet eens in U gelooft!”

God lacht. “Dat is niet zo erg, daar is iets aan te doen. Deze vrouw is precies goed. Ze is net egoïstisch genoeg.”

De engel snakt naar adem, “Egoïsme? Is dat een goede eigenschap??”

God knikt. “Als zij zich niet af en toe kan losmaken van het kind, zal ze het nooit redden. Ja, dit is een vrouw die ik wil zegenen met een kind dat niet helemaal perfect is. En ze beseft het nu nog niet, maar zij is degene om jaloers op te zijn. Ze zal namelijk nooit het gesproken woord zomaar voor lief nemen. Ze zal nooit een stap in de ontwikkeling van haar kind als vanzelfsprekend zien. Wanneer haar kind voor de eerste keer “Mama” zegt weet ze dat het een wonder is en het ook zo zien! Wanneer zij een boom of zonsondergang aan haar blinde kind probeert uit te leggen, zal zij het zien zoals maar weinig mensen mijn schepping zien.

Ik zal haar de dingen laten zien zoals ik ze zie — naïviteit, wreedheid en vooroordelen — en ik zal haar de kracht geven er boven te staan. Ze zal nooit alleen zijn. Ik zal naast haar staan, elke minuut, elke dag van haar leven, omdat ze mijn werk doet. En daarom zal zij ook altijd aan mijn zijde zijn.”

“En wie wordt dan haar beschermheilige?” vraagt de engel, zijn pen door de lucht balancerend. God lacht. “Een spiegel zal voldoende zijn!”