In huis banjeren nu 3 tieners rond

De wereld upsidedown

Daarmee is het ook alweer tien jaar geleden dat Lies bij ons geboren werd en onze wereld toch wel even upsidedown kwam te staan. Tien jaar geleden alweer dat we een dochter met een chromosoompje extra kregen, waar veel anders aan was, maar nog meer hetzelfde.

Ze had dezelfde volle bos pikzwarte haartjes als haar grote zus. Hetzelfde mooie ronde bolletje als haar grote broer. En ook haar lieve kleine dopneusje herkenden we maar al te goed. Ze had mijn gekke tweelingteentjes. En onze diepblauwe ogen, waar de mooiste sterretjes in schitterden.

Anders mooi

Ze was gewoon helemaal onze dochter, ons meisje. Met een randje van goud. Een rafelig randje, en dat was nou precies wat haar zo anders maakte, anders mooi.

Het was een instant houden van, dat we daar in ons grote bed voelden vlak na haar geboorte. Een houden van dat reikte tot in mijn eigen gekke tweelingteentjes.

De avond voor haar verjaardag, nadat Oskar de slingers had opgehangen en ik de ballonnen, passeerde alles weer even de revue, toen we in datzelfde grote bed op zolder lagen. Weet je nog… dat het zo snel ging haar geboorte en dat ze nog helemaal in de vliezen op mijn buik lag?

Weet je nog…dat we het zelf direct zagen dat we een bijzonder meisje hadden gekregen toen we haar voor het eerst echt zagen en ze haar onmiskenbare lange downsyndroom-tong naar buiten flapte?

Dat we die grove grappen maakten die alleen wij mogen maken, nadat de eerste schrik voorbij was? Dat we een beschuitje met muisjes aten middenin de nacht, met haar tussen ons in.

Dat we niet alleen helemaal verliefd op haar waren, maar ook opnieuw en intens verliefd op elkaar.

Weet je nog …dat jij tegen mij zei, lieve Oskar, lieve papa van onze kinderen: “Schatje, ik weet nog niet hoe, maar wij kunnen dit samen”. Dat ik toen zo’n rust voelde, en trots, en houden van, en nog veel meer waar geen woorden voor zijn, en dat alles door elkaar. Hoe mijn hart overstroomde van dat alles, dat ik dacht dat ik uit elkaar zou spatten.

Weet je nog, dat Cato en Ted haar voor het eerst vasthielden, en haar lieve zachte kusjes gaven op haar roze wangetjes en zo trots waren op hun bijzondere zusje.

Herinneren helpt

Al die herinneringen komen op zo’n avond weer even voorbij. Noem me sentimenteel, maar het helpt me om te herinneren en terug te halen.

Het werkt zo helend, voor alle pijn die daarna ook kwam. De pijn van het moeten knokken voor haar bestaansrecht, tegen gesloten deuren aan te lopen.

De pijn van antwoord geven op vragen als: “daar heb je toch testen voor, dit soort kinderen?” en “zijn die andere twee wel goed?” of “woont ze nog thuis?”.

Het werkt voor mij om weer even in die veilige bubbel van ons grote bed terug te kunnen duiken, toen we alleen maar liefde voelden, rotsvast vertrouwen in elkaar en ons perfecte imperfecte gezin hadden en niks anders telde dan dat. Om alles wat er in die tien jaar tijd is gebeurd, alle intens mooie dingen, en intens moeilijke dingen met zachtheid te kunnen dragen.

We doen het samen

Ja, we kunnen het samen. En soms kunnen we het ook helemaal niet. Falen we keihard, raken we elkaar kwijt, om elkaar altijd weer opnieuw te vinden.

Vandaag vieren we het leven. Het leven van onze mooie lieve Lies. Van je lang zal ze leven in de gloria.

En doe nou die brownie maar!