De luiken van Ton gingen open bij de voorstelling 'Lastige ouders'

Ik kan niet slapen. De luiken staan open.

Een heftige mix van verdriet, geluk, woede, frustratie, wanhoop en blijdschap heeft normaal gesproken een plekje waar ze zich redelijk koest houden. Gisteravond gingen de luiken echter open tijdens de voorstelling Lastige Ouders. Ik schrijf het maar weer op. Meestal gaan ze dan weer dicht.

De voorstelling Lastige Ouders werd aangeboden door Philadelphia. Philadelphia realiseert ‘t Homerushuis. Daar gaat Sander straks wonen. Er zaten zo’n 50 bezoekers in de zaal. Allemaal ouders en begeleiders van toekomstige bewoners van ‘t Homerushuis. De voorstelling werd gespeeld door twee acteurs. Heel mooi werd verbeeld hoe zij samen een kind kregen en wat er door de jaren heen met hen gebeurde, omdat die mooie zoon een ernstige verstandelijke beperking bleek te hebben.

De actrice die de moeder speelt, beeldt hierbij haar eigen levensverhaal uit en dat voel je bij beide acteurs.

Het begint met Geluk en Blijdschap met een mooie zoon en even later Onrust bij het vermoeden dat er iets aan de hand is. Boosheid en Onmacht, omdat het vermoeden van overbezorgde ouders de overhand heeft bij mensen waar je hulp moet halen. Hoop en Opluchting als je dan eindelijk bij iemand de erkenning vindt en die met je op zoek gaat naar oorzaak en genezing.

Paniek en Wanhoop als je wereld instort wanneer genezing niet mogelijk blijkt. Verdriet, Geluk, Berusting en Vermoeidheid als alles dan toch langzaam “normaal” gaat worden. En dan komt Angst. Angst uit het besef dat je de zorg niet voor altijd zelf kan blijven bieden. De zoektocht naar zijn plek in de toekomst geeft vooral Frustratie als die plek niet te vinden is, of niet blijkt te passen.

Gelukkig eindigen we met Blijdschap en Champagne als de plek dan toch eindelijk is gevonden.

Alles kwam in de voorstelling voorbij, alsof je eigen leven gespeeld werd.

Toen moeder op het toneel begon te schreeuwen van wanhoop en verdriet sprongen bij mij de luiken eraf. Ik stikte en wilde ik naar buiten, maar haar opluchting liet mij ook weer ademen. Gelukkig eindigde de voorstelling met champagne en gingen de luiken op een kier. Wat het allemaal extra realistisch maakte, was dat Petra voor me zat. Petra was de leerkracht van Sander tijdens het Shirt van Opa, de moeilijkste periode in zijn leven. Ik had haar al heel lang niet meer gezien.

Na afloop van de voorstelling gingen de acteurs in gesprek met de bezoekers. Ik bleek lang niet de enige te zijn waarbij de luiken klapperden. Het was mooi om wat persoonlijke verhalen te horen en je weer te realiseren dat je lang niet de enige bent die met deze gevoelens loopt. Deze emoties maken je gedrag soms lastig voor hulpverleners, maar dat betekent niet dat je dan dus een lastige ouder bent. Gewoon een mens, die soms moeite heeft de luiken onder controle te houden. Mooi dat Philadelphia ons deze voorstelling heeft aangeboden. Dank voor het begrip.

Het is ochtend geworden. Ik hoor Sander de badkamer ingaan. Het wordt vast weer een mooie dag.