Dapper dat je na Joas nog meer kinderen hebt gekregen

Dapper dat je nog meer kinderen hebt gekregen na Joas

Dat Joas werd geboren met het syndroom van Down was voor ons een complete verrassing. Naar mijn idee had ik alles goed gedaan, gezond gegeten, geen alcohol, geen rood vlees, geen van alles en nog wat. En toch was het niet ‘goed gegaan’. Dit was even schrikken natuurlijk. Af en toe krijgen wij de vraag of we bij de zwangerschappen die volgden niet bang waren dat het kindje weer downsyndroom zou hebben en dat ze het zo dapper vonden dat we toch nog hebben ‘gekozen’ voor meer kinderen en deze hebben mogen krijgen. Laat ik hier even op in gaan.

Joas is geboren met de niet-erfelijke variant van downsyndroom. Dit wordt allemaal getest na de diagnose. Het is dus een gevolg van een willekeurige fout tijdens de vorming van de geslachtscellen of in de vroege stadia van de zwangerschap. Omdat het over het algemeen niet wordt doorgegeven van ouder op kind, zijn de kansen op het krijgen van een tweede kind met het syndroom van Down voor ouders die al een kind met deze niet-erfelijke variant hebben gekregen, over het algemeen niet significant verhoogd.

Maar…. Dat is mooi praten natuurlijk! Ik was 29 jaar oud toen ik Joas kreeg. Ik viel überhaupt niet in de doelgroep met een verhoogd risico, had hier ook nooit over na gedacht van te voren, en ook geen testen laten uitvoeren. Ik vertrouwde erop dat het goed was. En tadaaa, daar was ons wondertje. Met downsyndroom.

Wegens medische omstandigheden bij mijzelf moesten we al heel snel na de bevalling van Joas de keuze maken of we nog meer kinderen wensten

Je zit midden in de rollercoaster van moederschap en emotie. En dan moet je zo’n belangrijke beslissing nemen. Wat als een tweede kindje inderdaad ook downsyndroom heeft? Wat als het een andere handicap heeft? Op dat moment zou ik dat psychisch niet trekken. Maar… wat is de kans dat het volgende kindje downsyndroom heeft, of een andere beperking. Immers, de meeste kinderen worden nog steeds ‘gewoon’ gezond geboren.

Van te voren hebben wij altijd gezegd, drie kids is een mooi aantal. (ja ik weet het, het is iets meer geworden). En ondanks alle emoties was het al snel duidelijk. We wilden heel graag meer kinderen. Dus vijf maanden na de bevalling van Joas was ik alweer zwanger. Oh, wat vond ik het spannend.

Waar we bij Joas geen NIPT test hebben gedaan, hebben we dat bij Jens wel gedaan

En ik vind dat als je zo’n test doet, je van te voren ook al moet hebben besproken wat de consequentie is, mocht er wel iets ‘mis’ zijn. Gelukkig was alles goed. Maar ondanks een goede uitslag van deze test, bleef ik zeer gestrest tijdens deze zwangerschap. Want er zijn natuurlijk genoeg beperkingen die je niet op een echo ziet en ook niet uit een test krijgt en die wellicht nog heftiger zijn dan downsyndroom. Wat als… wat als… wat als…?

Toen ik zwanger was van Juup en Jilou vond ik het ook spannend natuurlijk, maar echt wel stukken minder. Bij Jens was ik 5 maanden na de bevalling alweer zwanger. We zaten nog middenin het verwerkingsproces van Joas, alles was zo vers. En alles was nog zo eng. We dachten toen nog dat het downsyndroom van Joas ons hele leven zou beheersen. Tijdens de zwangerschap van Juup was Joas al 4 jaar. En bij Jilou was Joas al 7 jaar. En Joas was Joas. Een heerlijk lief ventje met downsyndroom. Maar beheerste het ons hele leven? Nee!! Had hij meer zorg nodig? Ja!! Maar dit doen we met liefde.

"In het weefsel van het leven worden de mooiste beslissingen geweven met de draden van vertrouwen, niet verstrikt in de draden van angst."

Ik heb geleerd om niet in angst te leven. Je moet geen beslissingen maken vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. En alhoewel ik het echt spannend vond, er slapeloze nachten van heb gehad, stress heb ervaren, wil ik niet dat angst mijn leven beheerst! Ik wil leven vanuit vertrouwen, erop vertrouwen dat het goed komt. En als het even niet goed komt, wil ik erop vertrouwen dat ik er een slinger aan kan geven waardoor het wel weer goed komt. Snap je me nog? 😊