Zijn mijn kinderen ook jonge mantelzorgers?

De eerste week van juni is de week van de jonge mantelzorger. Maar wie zijn dat, jonge mantelzorgers? Zijn dat kinderen die voor hun zieke ouders zorgen? Of zijn dat ook kinderen die een broer of zus hebben met een beperking, de zogenaamde brussen? Ik denk aan mijn kinderen, de twee broers van Kasper, mijn zoon van bijna 10 met een verstandelijke beperking. Voelen zij zich jonge mantelzorger?

In gedachten ga ik de afgelopen maanden na, hoe vaak heb ik een beroep op die twee broers gedaan? Net voordat ik mezelf een schouderklopje wil geven omdat het antwoord ‘niet vaak’ is, val ik mezelf in de reden. De afgelopen maanden zaten we allemaal thuis. Lekker makkelijk om niets van ze te vragen als alles dicht is en er bijna niets mag. De vraag moet zijn: hoe vaak doe ik een beroep op ze, nu Nederland in stapjes weer opengaat? En ik zelfs mijn eerste Pfizer-prik binnen heb?

Jonge mantelzorgers?

Mijn jongste zit op basketbal. Vorige week is na al die maanden dat de zaal dicht was, de training weer gestart. Ik moest hem brengen en vroeg aan mijn oudste om op Kasper te passen. ‘Ik ben zo weer terug’, beloofde ik. Zuchtend knikte hij, ook al wilde hij net naar een vriend gaan.

Mijn hart sprong op toen ik het bericht kreeg dat het zwembad weer open gaat. Eindelijk weer zwemles voor Kasper. Niet dat hij nou zo goed kan zwemmen met zijn onhandige motoriek, maar hij geniet altijd zo in het water. Ik moet alleen in de buurt van het zwembad blijven, voor als er iets misgaat. Onhandig, nu zijn zwemles opeens van half 6 tot half 7 is. De broers moeten dan eten opwarmen en samen eten, tot hun vader thuiskomt. Prima voor een keer, niet leuk als het elke week is.

Overprikkeld

Met het openen van de samenleving, gaan ook wij steeds meer doen. Naar een terrasje, even de stad in op zaterdag, onverwacht een ijsje eten. Ook de broers van Kasper vliegen weer vaker in en uit. Hij was er afgelopen zondag helemaal overprikkeld van. Het was lang geleden dat hij zo’n agressieve bui had, zo in paniek was, omdat er veel te veel gaande was dat hij niet kon bijbenen.

Zijn jongere broer legde zonder wat te zeggen z’n Switch aan de kant en nam Kasper bij de hand: ‘Kom, zullen we samen tekenen?’

‘Een vlinder?’

‘Ja, dat is goed. Een vlinder.’

De week van de jonge mantelzorger dus. Zeker nu we weer meer mogen en kunnen, blijkt des te duidelijker dat ook mijn twee ‘brussen’ jonge mantelzorgers zijn.