Job (12) kwam met blauwe plekken terug van de opvang

Je wilt je kind overal voor beschermen.

Vroeger dacht ik: 'Als iemand hem ooit wat aandoet, dan sla ik diegene helemaal kort en klein.' Je weet wel, zo’n oermoedergevoel dat naar boven komt, iemand die alles zou doen om haar jong te beschermen.

Ik denk dat veel ouders dat wel herkennen. Zeker ouders van een kind met een beperking. Ze kunnen vaak minder goed voor zichzelf opkomen en je bent altijd een beetje bang dat daar misbruik van gemaakt zal worden.

Je hoort ook van die gekke verhalen over onrust en agressie of misbruik op de dagopvang, maar je bent er zelf niet de hele tijd bij.

In het begin ben ik boos geweest op de groepsleiding.

Als Job zou kunnen praten zou ik het alweer anders vinden, maar hij kan mij niet vertellen hoe die dag was bij de opvang.

Dus ja, in het begin ben ik zo boos geweest op de groepsleiding. Waarom kwam Job ineens thuis met een bult op zijn hoofd? Waarom zaten er krassen op zijn arm en waarom huilde hij steeds? Dat mochten ze mij even gaan uitleggen. Echt, het liefst had ik in die tijd de hele dag meegekeken op camera wat er toch gebeurde daar op een dag. Ik snapte het gewoon niet.

De eerste keer dat één van de leidsters zei dat Job zichzelf dit aandeed werd ik woest. Hoe durfde ze, zoiets doet mijn Job niet. Ze had beter moeten opletten en anders kwam ik zelf wel kijken hoe het daar ging. Eigenlijk zei ik dat uit boosheid, maar een week later werd ik gebeld door de coördinator dat ze dat een goed idee vonden.

Ik kwam een ochtendje meekijken op de groep.

Ik werd ineens best wel nerveus. Wat zou ik daar aantreffen? Wat als iets mij niet beviel daar? Moest ik hem dan naar een andere opvang doen? Waar vond je die zo snel tegenwoordig? Het was op een donderdag. Ik weet het nog heel goed, ik had er een dag vrij voor genomen.

Ik nam plaats achter in de groep op een stoel, zodat Job het niet zo erg in de gaten had, dat ik er ook was. Het eerste uur ging goed. Hij liep wat rond, speelde met een flesje met glitters erin en ging af en toe liggen op de bank. Na het uur werd de groep bij elkaar geroepen. 8 kindjes en 2 leidsters.

Job moest even wachten op zijn stoel tot iedereen zat en toen gebeurde het.

Vanuit het niets sloeg hij zijn hoofd keihard op het bord dat voor hem stond op de tafel. Hij deed dat razendsnel nog 3 keer voordat de leidster hem kon stoppen en troosten.

Ik was perplex. Het voelde alsof iemand mij vanuit het niets keihard op mijn kop sloeg. Ik werd letterlijk draaierig. En dat je daarna gedesoriënteerd rondkijkt hoe dat in vredesnaam kon gebeuren. En hoe het kon dat je dat nooit hebt zien aankomen.

Ik zag zijn frustraties die dag, ik zag de liefde en hulp van de leidsters en ik zag niemand die mijn kind pijn deed, behalve hijzelf.

Mijn boosheid maakte plaats voor onmacht.

Hoe kon ik boos zijn op de dader van mijn kind als hij zelf de dader was?

Na de kijkochtend had ik nog een gesprekje met de coördinator over het dragen van een helmpje en wantjes op bepaalde momenten van de dag. Of ik daar voor open stond om dat te proberen. Ik kan me amper nog wat herinneren van dat gesprek, ik was in shock.

Hij is het liefste wat ik heb in dit leven. Echt het aller aller liefste. Hoeveel ik ook van mijn man houd, tegen Job kan niemand op. Ik vind het heel zwaar om dit probleem te dragen en het accepteren gaat mij ook heel moeilijk af.

Ik zou willen dat ik kon eindigen dat het nu is opgelost en gestopt, maar dat kan ik niet.

Gelukkig denken de begeleiders van de dagbesteding goed mee om ons te helpen in dit proces. Ook is er een gedragsdeskundige betrokken om te kijken waar dit gedrag vandaan komt bij Job. Maar ik zal ik er alles aan doen om hem te helpen hiermee, wat er ook gebeurt.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.