Het pesten begon met negeren. Alsof Debbie er niet was.

Eigenlijk zijn ze gewoon allemaal jaloers op haar. Ze is het mooiste meisje van de klas.

Met haar prachtige bambi ogen en haar lange haren kan je gewoon niet om haar heen. Ze valt op, zeg maar, in positieve zin. Ik snap dat iedere moeder haar eigen dochters de knapste en de leukste vindt, maar ik hoor het ook van andere ouders terug. ‘Wat een plaatje is ze, die meid van jou’ of ‘Je kan wel modellenwerk met haar gaan doen.’ Naast dat Deb er prachtig uitziet, heeft ze ook nog eens een heel lief karakter.

Alle jongens in de klas zijn verliefd op haar en alle meiden willen haar vriendin zijn. Tot een jaar geleden.

De klassen werden gereorganiseerd op school. Voor Debbie maakte dat niet heel veel verschil, behalve dat er 4 kinderen bijkwamen en 2 weggingen.

De 2 kinderen die weg gingen waren leuke meiden. Ook met een zacht en lief karakter. De nieuwe kinderen die erbij kwamen leken ook heel lief, maar na een tijdje begon dat langzaam te veranderen.

Debbie kwam steeds vaker verdrietig thuis. Ze vertelde dan dat ze niet mooi was en dat niemand met haar wilde spelen. Ook klaagde ze steeds vaker over buikpijn en dat ze niet naar school wilde.

In het begin had ik nog niet echt door wat er speelde. Het kwam gewoon niet in mij op dat Debbie gepest zou worden en zelf kan ze dat ook niet goed uitleggen.

De buikpijn en het huilen hielden aan en we vroegen een gesprek met de juf aan.

De juf gaf aan dat het niet zo lekker liep tussen de meiden. Ik begreep daar niks van, ik hoorde dat echt voor het eerst.

Ik vroeg door wat Debbie dan deed wat niet handig of aardig zou zijn, maar kreeg daar niet echt antwoord op van de juf. Ze draaide er een beetje omheen, maar het werd mij steeds duidelijker dat mijn dochter gewoon werd gepest door één van de nieuwe meisjes.

Het ergste vind ik dat ze andere meiden daarin mee trekt. Meiden die vroeger wel met Debbie wilden spelen. Voor mij voelt het alsof alle meiden niet echt tegen haar op durven en daarom maar meepesten.

Het begint met haar negeren, net doen alsof ze er niet is.

Tegen haar aanlopen in de klas of in de gang, niet mee mogen doen in de pauze en vorige week was zelfs haar etui ondergekrast.

Door haar autisme en lage IQ snapt ze helemaal niet hoe dat werkt. Ze is een makkelijk slachtoffer als je kwaad wil, maar er zit zelf geen kwaad in haar. Als ik haar uitleg dat andere kinderen jaloers zijn, begrijpt ze dat eigenlijk niet, omdat zij altijd juist iedereen alles gunt.

Ik heb zo met haar te doen, dit verdient ze helemaal niet.

Tegelijkertijd ben ik zo boos. Wie denkt dat meisje wel niet dat ze is? Het ergert me ook dat de juf haar zo beschermt. Natuurlijk begrijp ik dat kinderen niet voor niks op het speciaal onderwijs zitten, maar of je nou verstandelijk beperkt bent of niet, pesten kan gewoon niet. Daar moet iets van gezegd worden en afspraken over gemaakt worden.

Gelukkig begrijpt de directeur van de school ons goed. Binnenkort komt er aandacht voor het thema pesten en worden er schoolbreed en met ouders afspraken over gemaakt.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.